Boska Komedia w wydaniu Tony’ego – menadżera średniego szczebla – zaczyna się tym cytatem z Dantego. Dotknięty kryzysem wieku średniego, w obliczu śmierci ojca zaczyna kalkulować szanse na własne zbawienie. Umiarkowanie sceptyczny, zgodnie z zakładem Pascala liczy na to, że wystarczy odrobina starań, przyzwoitości i kilka poświęceń, by nie rozczarować się podczas ewentualnego Sądu Ostatecznego. Świętość nie zna jednak kalkulacji i umiaru, a asceza nie polega na biernym przyjmowaniu do wiadomości kolejnych strat. Za szybami szklanych domów, pod naszymi trawnikami kryje się prawdziwe pandemonium, w którym zło i świętość tworzą jednolity amalgamat. Ekonomiczna racjonalność i święty szał – wzajemnie nieprzetłumaczalne – w chwilach zetknięcia produkują zwyrodniałe homunkulusy. Masowo ćwiartowani kandydaci na świętych kończą na śmietnikach jako nikomu nieprzydatne relikwie. Jedyną cyfrą, która ostaje się w tej ekonomii świętości jest szóstka. W pojedynkę wyraża niedoskonałość człowieka, przedstawiona trzykrotnie – numer bestii.