Pressboki

Biogram aktorów

RAFAŁ ZAWIERUCHA [ZBYSZEK] – aktor teatralny i filmowy. Absolwent Akademii Teatralnej w Warszawie. Uczestnik warsztatów aktorskich prowadzonych przez Roberta Wilsona, amerykańskiego reżysera uważanego za czołową postać teatralnej awangardy XX wieku. Na scenie debiutował w „Sztuce bez tytułu” w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Wystąpił w takich produkcjach telewizyjnych jak: „Synowie”, „Nowa”, „Ratownicy” i „Przepis na życie”. Na dużym ekranie zadebiutował w „Wojnie żeńsko-męskiej”. Zbyszek, którego zagrał w „Księstwie” to jego pierwsza główna rola w karierze aktorskiej.

MICHAŁ ANIOŁ [OJCIEC] – aktor teatralny i filmowy. Absolwent PWST w Warszawie oraz The American Academy of Dramatic Arts. Aktor stołecznych scen: Teatr Na Woli i Teatr Narodowy oraz Teatru im. Osterwy w Gorzowie. Na małym ekranie zadebiutował rolą w serialu „Polskie drogi”. Sympatię widzów zyskał, wcielając się w postać Michała Szczerbica w filmie „Karate po polsku”. Od tamtej pory mogliśmy go oglądać zarówno w rolach dramatycznych jak i komediowych. Wystąpił między innymi w taki produkcjach jak: „Samo życie”, „Na Wspólnej”, „Kryminalni”, „Rezerwat” czy „Wojna żeńsko-męska”.

ALDONA JANKOWSKA [MATKA] - aktorka filmowa i teatralna, parodystka i artystka kabaretowa specjalizująca się w stand-up comedy. Absolwentka PWST w Krakowie. W ramach stypendium była aktorką teatru „Projecttheateret” w norweskim Bergen. Związana z dwiema krakowskimi scenami: Teatr Lalki Maski i Aktora Groteska oraz Teatr Ludowy (m.in. monodram „Hotel Babilon”). Największą popularność przyniósł jej udział w programie „Szymon Majewski Show”, gdzie sparodiowała takie postaci jak: Beata Tyszkiewicz, Zyta Gilowska, Hanna Gronkiewicz-Waltz, Angela Merkel czy ojciec Tadeusz Rydzyk.

HENRYK GOŁĘBIEWSKI [JOHNY] - aktor niezawodowy. Szczególnie popularny w dzieciństwie, kiedy był jednym z najbardziej znanych aktorów dziecięcych, głównie dzięki filmom Janusza Nasfetera i Stanisława Jędryki - „Abel twój brat”, „Wakacje z duchami”, „Podróż za jeden uśmiech”, „Stawiam na Tolka Banana”. W latach 90. powrócił do aktorstwa tytułową rolą w filmie Piotra Trzaskalskiego „Edi”. Ma na swoim koncie kilkadziesiąt epizodów i ról drugoplanowych w filmach („Zemsta”, „Wszyscy jesteśmy Chrystusami”, „Ryś”) i serialach („Barwy szczęścia”, „Ojciec Mateusz”, „Plebania”).

Biogram twórców

ANDRZEJ BARAŃSKI [REŻYSER, SCENARZYSTA] - absolwent Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Twórca filmów fabularnych, dokumentalnych, a także dramatopisarz. W swoich filmach podejmuje najczęściej problematykę polskiej prowincji. W jego obrazach odnajdziemy głownie tony liryczne, refleksyjne i filozoficzne, ale nie brak w nich również poetyki absurdu. Jest twórcą takich filmów jak: „Kobieta z prowincji” (m.in. Nagroda Forum Młodego Kina na Berlinale; Nagroda Specjalna Jury na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni), „Nad rzeką, której nie ma” (m.in. Nagroda za scenariusz na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; Grand Prix Tarnowskiej Nagrody Filmowej), „Dwa księżyce” (Złota taśma; Syrenka Warszawska), „Parę osób, mały czas” (m.in. Polska Nagroda Filmowa Orzeł w kategorii: najlepszy scenariusz; Nagroda dziennikarzy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni).

ZBIGNIEW MASTERNAK [PISARZ] - prozaik, dramaturg, autor scenariuszy filmowych. Studiował prawo, polonistykę oraz scenariopisarstwo. Dotychczas opublikował trzy powieści: „Niech żyje wolność” (2006), „Chmurołap” (2006), „Scyzoryk” (2008), które stały się podstawą literacką filmu „Księstwo” (2011) w reżyserii Andrzeja Barańskiego. Wcześniej na podstawie jego opowiadań powstały dwa filmy zrealizowane w warunkach kina niezależnego: „Wiązanka” (2003) i „Stacja Mirsk” (2005). W 2010 Masternak opublikował nowelę filmową „Jezus na prezydenta!”. Jest współautorem książki „Kino polskie 1989-2009. Historia krytyczna” (2010). Pochodzi z Piórkowa (Góry Świętokrzyskie), mieszka w Puławach.

JACEK PETRYCKI [ZDJĘCIA] – absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi. Operator i realizator filmów fabularnych, dokumentalnych i teatrów telewizji. Pracował z takimi reżyserami jak: Marcel Łoziński („Jak żyć”, „Próba mikrofonu”), Krzysztof Kieślowski („Życiorys”, „Szpital”, „Amator”), Agnieszka Holland („Aktorzy prowincjonalni”, „Kobieta samotna”, „Gorączka”) i Ryszard Bugajski („Przesłuchanie”). Współpracownik telewizji brytyjskiej Channel 4 oraz BBC. Jest laureatem nagrody BAFTA Brytyjskiej Akademii Filmowej za zdjęcia do filmu „The Betrayed”, a także wielu zagranicznych i polskich nagród, w tym nominacji do Polskiej Nagrody Filmowej Orzeł za zdjęcia do filmu Mariusza Malca „Człowiek wózków”.

ALBINA BARAŃSKA [DEKORACJA WNĘTRZ] – swoją przygodę z filmem zaczęła na początku lat 60. Jako scenograf, kostiumograf i dekorator wnętrz pracowała przy ponad 80 produkcjach kinowych i telewizyjnych. Wśród nich znajdują się takie tytuły jak: „Czterej pancerni i pies”, „Janosik”, „Lalka”, „Kariera Nikodema Dyzmy”, „Kobieta z prowincji”, „Ogniem i mieczem”, „Chopin. Pragnienie miłości”, „Parę osób, mały czas”. Za swoją pracę dwukrotnie nagradzana była na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni - „Horror w wesołych bagniskach” (1995) i „Kawalerskie życie na obczyźnie” (1992).

BAYER FULL - jeden z najpopularniejszych zespołów nurtu polskiej muzyki tanecznej (disco polo). Istnieje od roku 1984. Liderem i wokalistą zespołu jest Sławomir Świerzyński. Grupa ma w swoim dorobku ponad 30 płyt sprzedanych w łącznym nakładzie 16,5 milionów egzemplarzy. W 2010 zespół wziął udział w targach Expo 2010 w Szanghaju, co zaowocowało podpisaniem kontraktu na sprzedaż 67 milionów płyt na chińskim rynku. W filmie „Księstwo” wykorzystano największe przeboje Bayer Full: „Majteczki w kropeczki”, „Blondyneczka”, „Osiemnastka” oraz „Wszyscy Polacy”.

Opis

Mała świętokrzyska wioska. Zionący alkoholem OJCIEC wpaja kilkuletniemu ZBYSZKOWI wiarę w książęce korzenie ich rodziny. Rozbudzone aspiracje sprawiają, że kilkanaście lat później ciasna prowincjonalna atmosfera staje się dla Zbyszka nie do zniesienia. Chłopak marzy o tym, żeby wyrwać się do „wielkiego świata”. Uświadamia sobie, że jego wehikułem może stać się piłka nożna. Jest najlepszym zawodnikiem lokalnej jedenastki. Niestety, w dniu kiedy selekcjonerzy zapraszają go do udziału w treningu pierwszoligowego zespołu, chłopak nabawia się poważnej kontuzji kolana, która przekreśla jego piłkarskie plany. Zbyszek jednak się nie poddaje. Postanawia wyrwać się z rodzinnej wioski „na indeks”. Zostaje studentem prawa. Ze względu na luźny stosunek do nauki jego relacja z uczelnią jest jednym wielkim pasmem sesji poprawkowych. Po zawaleniu egzaminu ostatniej szansy Zbyszek wraca do rodzinnej wsi – wmawia wszystkim, że to tylko wakacyjna przerwa. Ojciec nie żyje od wielu lat, a MATKA samodzielnie prowadzi gospodarstwo. Przy życiu trzyma ją tylko świadomość, że synowi udało się osiągnąć sukces. Zbyszek początkowo czuje się wyalienowany, ale osobiste niepowodzenia sprawiają, że dzień po dniu zbliża się do mieszkańców swojej rodzinnej miejscowości. Jak długo Zbyszkowi uda się ciągnąć tę mistyfikację i jakie będą jej konsekwencje?

Reżyser Andrzej Barański o filmie

Gdyby nie kontuzja kolana, Zbigniew Masternak byłby zapewne znanym piłkarzem – był bardzo utalentowany, pracowity i ambitny, na pewno daleko by zaszedł. Byłby gwiazdą i celebrytą, opływał w luksusy, jeździł drogim samochodem, miał własny dom i pieniądze na koncie – spełniło by się marzenie: uciec od biedy domu rodzinnego. Niestety, kontuzja sprawiła, że musiał przestać kopać piłkę i zaczął eksploatować swój mniej ceniony przez świat talent – zaczął pisać. Szybko okazało się, że i w tym jest bardzo dobry – w ciągu paru lat wydał kilka bardzo dobrze przyjętych książek. Ale, jak wiadomo, sukces pisarski ma się nijak do sukcesu piłkarskiego – trudno związać koniec z końcem, jeśli chce się żyć z poważnego pisania. Zacytuję współczesnego polskiego klasyka, który powiedział: „Dzisiaj, od doli pisarza, cięższa jest tylko dola garbatego pisarza”.

Można powiedzieć, że poprzez pisanie, Masternak mało zmienił swoje położenie materialne. Ale, w tym wypadku, ma to też i dobrą stronę (oczywiście nie dla rodziny Masternaka) – młody pisarz siłą wyobraźni nie poszybował w kierunku światów wirtualnych, tylko w swoim pisaniu pozostał z tymi, od których tak bardzo pragnął się oderwać; zajął się tym co jest najbliżej i co zna najlepiej: rodzinną wioską po ustrojowej transformacji i jej mieszkańcami. Masternak opisuje zdarzenia prawdziwe, odnosi się do prawdziwych osób i miejsc – wymaga to i odwagi i rzetelności, żeby można było odeprzeć ataki niezadowolonych. Pisząc prawdę o sąsiadach, pisze prawdę o sobie, i odwrotnie – to są końce tego samego sznura. Oczywiście, opowiadania Masternaka są literaturą piękną, a nie reportażami, ale dla zainteresowanych identyfikacja nie stanowi żadnego problemu.

Krytycy piszący o książkach Masternaka zauważają w jego realistycznych opisach groteskę, humor, drwinę, ale i też miłość i współczucie dla współbratymców – Masternak nie przestaje być jednym z nich, stąd też i jego prawo do widzenia świata takim, jaki jest, bez ogródek. Jeśli współczucie, to nie słodkie i miłosierne, a raczej gorzkie, piekące i „niemiłosierne”. Problematyka oraz sylwetki bohaterów Masternaka, obyczaje, wypływają wprost z uwarunkowań socjalno-bytowych. Chłopak ze wsi ciągle jeszcze ma bardziej pod górkę, niż jego rówieśnik z miasta. Wbrew temu, co się sądzi, dziewiętnastowieczne nowele Konopnickiej i Prusa nie całkiem straciły na aktualności.

Klęska bohatera filmu zaczęła się od tego, że wyleciał ze studiów, a nie uczył się , bo ciągle był głodny, nie miał pieniędzy. Potem przyszło życiowe dołowanie, bo nie miał się od czego odbić, żeby wyjść z zapaści. Po powrocie do domu szamocze się w zamkniętym świecie małej wioski. Fabuła filmu jest zbudowana z sowizdrzalskich przygód samego autora. Prawdziwy jest, oczywiście, wątek przewodni filmu: W rodzinnej wsi Zbyszek znany jest jako Książe. Ten tytuł – przezwisko, to „zasługa” nieżyjącego już ojca – pijaka, który rozgłosił, że są potomkami starosłowiańskiego rodu Wiślan. W konsekwencji, owo książęce pochodzenie odseparowało Zbyszka od rówieśników. Kiedy upokorzony niepowodzeniami, wrócił na wieś, niedola zbliżyła go do otocznia – takich jak i on nieboraków.

Wieś z książek Masternaka jest inna od tej z ekranów telewizora – to jest obraz wsi oczami „obieżyświatów”. Wieś Masternaka, to wieś oczami „miejscowych”. Nie każdemu taki obraz wsi odpowiada; lokalne władze odmówiły udziału finansowego. Przez obraz Masternaka płynie prąd bardzo osobistego, bolesnego stosunku do przedstawionego świata, braterstwa. Wiejskie otoczenie o nagannych manierach, to nie tylko folklor, a bardziej wytwór sytuacji społecznej, zagubienia i pustki, zamieszania, które powstało pomiędzy „dawnymi a nowymi czasy”. Lubię tych ludzi, razem z ich wadami i wszystkim co jest „nie do przyjęcia”, lubię wieś i sposób myślenia ukształtowany przez ścisły związek z naturą – wszystko to znalazłem w pisarstwie Zbigniewa Masternaka.