O filmie
Pokój to opowiedziana groteskowo historia nawiedzonego pokoju, który staje się tematem reportażu telewizyjnego. Do miejsca, w którym doszło do kontaktu z siłami nadprzyrodzonymi dociera ekipa z lokalnej telewizji. Podczas oczekiwania na matkę – bohaterkę reportażu, na plan filmowy wkrada się anarchia. Między realizatorami pojawiają się napięcia, na światło dzienne wychodzą mroczne sekrety mieszkańców domu. Nawarstwienie konfliktów prowadzi do makabrycznego finału.
Łukasz Maciejewski, krytyk filmowy i teatralny:
W Pokoju Macieja Bochniaka i Sławomira Shutego czuje się kontrkulturową radość kinofila. Inteligentna gra z konwencją horroru przywodzi na myśl twórczość braci Coen, autotematyczna rama odnosi się zaś do amerykańskiego kina niezależnego. Ale chodzi o twórcze inspiracje, nie o klisze. W Pokoju bywa strasznie, ale jest także śmiesznie. Jak w życiu. Z całej plejady świetnych krakowskich aktorów, błyszczy zwłaszcza Piotr Głowacki. Będę ciekaw kolejnych wspólnych / indywidualnych projektów Bochniaka i Shutego.
Piotr Marecki, redaktor naczelny magazynu o nowej kulturze "Ha!art":
Jako uważny widz rodzimego kina jestem wielkim fanem tej produkcji. Po pierwsze dlatego, że jest to jedna z lepszych trzydziestek jakie dotychczas widziałem. Po drugie, że została zrealizowana przez grupę pasjonatów, którzy zainwestowali swój czas i pieniądze, czego rezultatem jest zgrabne i trzymające w napięciu dzieło. Poza programowo źle nakręconymi zdjęciami, które nawiązują do niechlujnego reportażu telewizyjnego niezwykle istotna jest narracja; w Pokoj konsekwentnie połamano wszystkie reguły filmowej opowieści. Pod tym względem: nowa jakość.
Sławomir Mateja:
Poszukiwanie pomysłu na scenariusz trwało kilka miesięcy. Idea przyszła z życia. Wybrałem się na wieś do znajomego, który kilka lat temu wyprowadził się pod Kraków. Polska prowincja to źródło niewyczerpanej inspiracji. Pojechałem szukać tematu dokumentalnego, znalazłem historię o duchach. Dom znajomego był świadkiem autentycznych nawiedzeń. Kiedy jednak przypatrzeć się bliżej opowieściom domowników wychodziło, że siła nadprzyrodzona ma jak najbardziej ludzkie oblicze. Wyjechałem stamtąd lekko zmieszany, może nawet odrobinę przerażony. Kilka dni później historia pojawiła się sama, pozostało ją tylko napisać. Co też, korzystając z uprzejmości duchów opiekuńczych, uczyniłem.
Maciej Bochniak:
Jako "niewykształcony" reżysersko twórca młodego pokolenia byłem/jestem skazany na mainstremową banicję. Debiut w wieku lat 45-ciu na pewno mnie nie interesował. Jednocześnie mając świadomość potencjału drzemiącego w krakowskich środowiskach twórczych zdecydowaliśmy (wraz ze Sławkiem), aby coś z tym zrobić. Idea była prosta: chcieliśmy nakręcić kino gatunkowe, które odbiłoby się od dotychczasowej, utartej twórczości naszych rówieśników. Mając jednocześnie świadomość, iż nikt z zewnątrz nie wesprze nas finansowo. Prace nad pomysłami zaczęły się dwa lata temu. Po drodze wiodącej do Pokoju powstało co najmniej pięć tekstów w różnym stadium zaawansowania. Kiedy zapadła decyzja, że "wreszcie to mamy", reszta potoczyła się dość szybko. Pomysłem udało się zarazić znakomitych aktorów, młodych scenografów, operatora i całą resztę zdolnej drużyny chcącej pokazać swoje możliwości. Chęć zrobienia czegoś z pasji po raz kolejny okazała się silniejsza od pieniędzy. Efekt można ocenić samemu. Myślę, że nasza produkcja jest wyraźnym sygnałem, że kinfo Off-owe, nie musi równać się "amatorskiemu", a niezależność twórcza jest wielkim atutem.
