Film John Turturro "Casanova po przejściach" 7

Casanova po przejściach przyciąga humorem w stylu Woody Allena, zabawą stereotypami, wątkami erotycznymi oraz miłosnym uniesieniem, dając nadzieję na inteligentną rozrywkę na wysokim poziomie. Co ciekawe John Turturro zaprezentował film ciekawszy i zgoła bardziej allenowski niż ostatnie poczynania samego mistrza. Sukces zapewnił sobie wyśmienitą obsadą, energetyczną muzyką, okraszając całość dobrym dowcipem słownym.

Dwoje przyjaciół: Fioravante (John Turturro) oraz Murray (Woody Allen) w celu poradzenia sobie z finansowymi problemami rozpoczynają „działalność na rzecz kobiet”. Przystojny i nieco nieśmiały Fioravante spełnia najskrytsze erotyczne pragnienia dam, a jego sława jako kochanka do wynajęcia zaczyna zataczać coraz większe kręgi. Mężczyzna zaspokaja głównie piękne i bogate znajome Murray, co w pokaźny sposób zasila ich konto. Wszystko się zmienia, kiedy poznaje ortodoksyjną Żydówkę Avigal (Vanessa Paradis). Fabuła nie brzmi specjalnie odkrywczo, ale ironiczne spojrzenie na otaczającą bohaterów rzeczywistość daje powiew świeżości.

Akcja Casanovy rozgrywa się w gdzieś pomiędzy różnymi religiami i rasami. Reżyser czerpie pełnymi garściami z wypracowanych stereotypów dotyczących ciemnoskórych, Żydów czy bogatych kobiet. Niezwykle sprawnie żongluje dowcipem, ocierając się o granice dobrego smaku, a Vanessa Paradis w końcu nie eksponuje swojego seksapilu, lecz hipnotyzuje skromnością i powściągliwością.

Co prawda reżyserowi nie udało się uciec od schematu. Wypracowana w pierwszej części filmu lekkość i powab, zostaje przygnieciona typowym podejściem z komedii romantycznych w drugiej połowie. Być może trudno opowiedzieć o żigolo, nie dodając zauroczenia jedną z klientek, co sprawia, że Turturro popada w banał i traci cięty język na rzecz długich spojrzeń i cichych westchnień. Casanova nie podbije wszystkich serc, ale trafi do fanów Allena.