W 1938 r., w przededniu wojny, Stalin wydaje rozkaz o likwidacji obcych szpiegów – czyli wszystkich, którzy legitymowali się niemieckim, japońskim bądź polskim pochodzeniem. Eugen German, jako Niemiec, zostaje aresztowany. Dokonuje tego dawny szkolny przyjaciel Irmy (mamy Ani), który wszelkimi sposobami stara się ją odzyskać. Irma czuje się osaczona. Nie wie, co się stało z mężem. Ucieka z matką i małą Anią do Taszkientu, gdzie przywożeni są wszyscy aresztowani, w nadziei zdobycia jakichkolwiek wieści o mężu. Ania od najmłodszych lat uwielbia śpiewać. Jej najlepszym słuchaczem był tata. Dziewczynka tęskni za nim i na swój dziecięcy sposób próbuje go odszukać.

Irmie Germanowej z matką i dziećmi udało się dotrzeć do Taszkientu. Starają się czegokolwiek dowiedzieć o ojcu Ani. Irma udaje się do Zarządu NKWD. Ma szczęście – trafia na majora, którego Ania oczarowała rozmową w pociągu. Major każe Irmie zmienić narodowość, jeśli nie chce zakwalifikować się jako wróg ludu i znaleźć się z rodziną w obozie. Na pytanie o męża otrzymuje odpowiedź, że mąż dostał wyrok „10 lat bez prawa korespondencji”. Irma nie zdaje sobie sprawy, że oznacza to rozstrzelanie. Ciągle szuka męża po więzieniach. Umiera młodszy braciszek Ani. Zrozpaczone kobiety przenoszą się do Kazachstanu, do miejscowości Dżambuł. Niestety, jako Niemki ciągle są szykanowane. Irma załatwia zmianę nazwiska i pochodzenia. Od teraz są Rosjankami pochodzenia holenderskiego i nazywają się Martens. Mała Ania ciągle biega na dworzec kolejowy i szuka ojca wśród żołnierzy wracających z frontu. Do Dżambułu trafia Walentin – jest szefem tutejszej komórki NKWD. Ania spotyka go przypadkowo. Ostrzega matkę. Irma jest przerażona. Herman Berner – Polak zakwaterowany w jej domu – proponuje Irmie ucieczkę z Dżambułu i zmianę nazwiska przez fikcyjne małżeństwo.

Irma wychodzi za mąż za Hermana Bernera. Niestety Berner dostaje powołanie do Pierwszej Dywizji Wojska Polskiego. Umawia się z żoną na spotkanie po wojnie w Warszawie. Tymczasem Walentin dzięki donosom ze szkoły trafia na ślad Irmy. Znów zaczyna ją prześladować.

Ania dowiaduje się, że Herman Berner zginął pod Lenino niedługo po weselu w 1943 roku. Matka i babcia postanawiają opowiedzieć wreszcie dziewczynie, co się stało z jej ojcem. Tymczasem kolega namawia ją na występ w klubie studenckim. Z powodu tremy i debiut okazuje się porażką. Ania postanawia, że już nigdy nie będzie śpiewać. Jednak jej przyjaciółka Janka umawia ją na przesłuchanie w Teatrze Estrady, gdzie śpiewa Ani bardzo się wszystkim podoba. Ania kontynuuje studia i zajmuje się śpiewaniem. Pewnego dnia na plaży nad rzeką poznaje swojego przyszłego męża, Zbyszka.

Jest rok 1959. Ania studiuje na Wydziale Geologii we Wrocławiu i współpracuje z teatrem studenckim Kalambur oraz z Estradą Wrocławską. Któregoś dnia udaje jej się zaśpiewać solo i odnosi sukces. Zostaje zaproszona na koncerty do Warszawy. Katarzyna Gaertner proponuje Ani zaśpiewanie swojej nowej piosenki „Eurydyki”...

Rok 1964. Festiwal w Opolu. Anna odnosi sukces: zdobywa drugą nagrodę w kategorii piosenki aktorsko-literackiej za utwór „Tańczące Eurydyki". Jej popularność rośnie, zaczyna koncertować również za granicą. Męczą ją ciągłe podróże. Zbyszek prosi ją o rękę. Anna pragnie zostać w kraju, ale dostaje kolejną propozycję: wyjazd do Włoch i występ na festiwalu w San Remo. Chcąc odwdzięczyć się matce i babci za opiekę i poświęcenie, podpisuje intratny, trzyletni kontrakt z Compania Discografica Italiana. Jej życie osobiste znów się komplikuje.

Producent Pietro Carriaggi usłyszał głos Anny German i chce dzięki niej zaistnieć w branży muzycznej. W tym celu przygotowuje szeroko zakrojoną kampanię reklamową. Przez rok urządza sesje zdjęciowe, konferencje prasowe, żeby wypromować tajemniczą Polkę o nieziemskim, anielskim głosie. Anna jest tym zmęczona. Chce wrócić do domu. Dowiaduje się jednak, że ma wziąć udział w Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. Zachwycona głosem Anny German publiczność przyznaje jej nagrodę Oscara sympatii 1967. Anna dostaje propozycję uczestnictwa w festiwalu piosenki neapolitańskiej i nagrania płyty. Sceny europejskie stają przed nią otworem. W czasie powrotu do Bolonii ulega wypadkowi i doznaje skomplikowanych obrażeń.

Anna przebywa w szpitalu w Bolonii. Jest połamana i w śpiączce. Lekarze tracą nadzieję i odsyłają ją do klasztoru pod opiekę zakonnic. Gdy wreszcie odzyskuje przytomność, Zbyszek z Irmą zabierają ją do Warszawy. Po zdjęciu gipsu, lekarze stawiają diagnozę, że Anna już nigdy nie będzie chodzić.

Anna odzyskuje sprawność i zdrowie. Nagrywa płyty, występuje. W 1972 r. w Zakopanem wychodzi za mąż za Zbyszka Tucholskiego. Zwierza się mężowi, że bardzo chciałaby mieć dziecko. Zbyszek jest przerażony. Ciąża stanowi zagrożenie dla zdrowia żony...

Anna nie poddaje się. Nikomu nie mówi o diagnozie moskiewskich lekarzy. Mimo choroby dużo występuje, nawet za granicami. Trafia do szpitala. Udaje jej się wrócić do zdrowia. Koncertuje w Polsce, Związku Radzieckim, USA, Kanadzie i Australii...