Blue Jasmine 2013

Świetnie niezdarna a wręcz neurotyczna Jasmine rekompensuje brak zaciekawienia. Dobre kino. Mimo wychwalania otrzymuje przeciętna ocenę. I? ..słusznie.

Niezbyt odkrywczy, ale swietnie zagrany. Swietna Cate i Bobby Cannavale. Chetnie zobacze pierwowzor T. Williamsa.

Nie polecam kierować się hejtami, jak na nowe wydanie Allena na prawdę trzyma poziom. Duet Blanchett + Hawkins świetny

Calkiem dobry – , a aktorsko wypada po prostu pysznie. Ja jednak wolę Allena w postaci bardziej komediowej.

7/10 – Przede wszystkim ten film aktorstwem stoi. Wielkie pokłony dla Cate Blanchett za to co zrobiła. Szczerze powiedziawszy przed obejrzeniem myślałem, że będzie to jakaś przereklamowana kreacja – wszak jestem MEGA fanem talentu australijskiej aktorki – a tu totalne zaskoczenie. Od pierwszej sceny daje absolutny popis aktorstwa z najwyższej półki. Sally Hawkins w roli siostry bohaterki granej przez Cate również wypada bardzo wiarygodnie.

MOŻLIWE SPOILERY

W ogóle fajne w tym filmie jest to, że są to dwa całkiem inne charaktery. Jedna to całkiem sympatyczna babka, pozytywnie nastawiona do życia, może trochę niedoceniająca swojej własnej osoby, ale jednak potrafiąca sie cieszyć swoim życiem. Druga to totalny przykład osoby toksycznej, nastawionej nie tylko na samodestrukcję, ale również na szkodzenie najbliższym – oczywiście można to zrzucić na postępującą chorobę psychiczną, aczkolwiek łatwo wywnioskować z retrospekcji, że tytułowa Jasmine to po prostu narcystyczna neurotyczka z wygórowanym ego.

Trzeba przyznać, że dawno Woody Allen nie zrobił tak przygnębiającego filmu (a może w ogóle?) – nawet jeśli zahaczał o te ważniejsze tematy to cięty, często czarny humor można było w nich wyczuć. W Blue Jasmine ten humor jest w baaardzo szczątkowych ilościach, dramat pełną gębą, nawet lekko depresyjny.