Zbrodnie i wykroczenia 1989

Zawsze byłem pewien podziwu ile Allen potrafi wyciągnąć z aktorów, w tym przypadku chodzi przede wszystkim o Landau’a i Huston i nie tylko. Czegoś jednak brakuj

Allen filozoficzny – Genialność Nowojorczyka nie zna granic! Jego pomysły są niewyczerpalne. Tutaj także drąży podejmowane wcześniej w swoich filmach problem wypalonego małżeństwa, kochanki czy problemu zrozumienia kobiet. Fabułę budują dwie równoległe historię – jedna opowiada o zapalonym dokumentaliście, który ma pomysł na życie, jednak ciągle szuka odpowiedniej kobiety oraz druga o mężczyźnie, który dokonuje straszliwej zbrodni, by jak twierdzi, ułożyło mu się życie.

Jest tu co prawda żart, cięta riposta czy prześmieszne dialogi, ale schodzą one na dalszy plan. To opowieść przede wszystkim o naszych lękach, ideałach i poszukiwaniu lub tworzeniu wokół siebie krainy, często niemożliwej do zrealizowania, wręcz utopijnej. Wszystko to zagrane z tonacją momentami wręcz przytłaczającą, melancholijną i refleksyjną.

Pierwszorzędne kino. Z czystym sumieniem 8/10

Ulubione teksty:

Cliff: Ostatni raz byłem w kobiecie, kiedy zwiedzałem Statuę Wolności.

Halley: Chyba nie lubisz Lestera?
Cliff: Ależ nie. Kocham go jak brata. Jak Kain kochał Abla.

Lester: Wiesz lubię, gdy ktoś stymuluję mój mózg…
Halley: Może zafunduj sobie elektrowstrząsy.

Cliff: Nie rozumiem samobójców. U nas, na Brooklynie, nigdy się nie zdarzały. Ludzie byli na to zbyt nieszczęśliwi.