Namiastka „Parku Jurajskiego” i nieudana adaptacja, przyzwoitej książki. 6

Wraz z nadejściem lat 90. ludzi owładnęła gorączka dinozaurów, którą podsycił Park Jurajski Steven Spielberg. Kując przysłowiowe żelazo póki gorące, postanowiono nakręcić niskobudżetową produkcję z prehistorycznymi gadami, mającą zapewne przynieść spore zyski. Na warsztat poszła więc powieść Johna Brosnana (znanego polskim czytelnikom pod pseudonimem Harry Adam Knight), „Carnosaur”. Sam autor napisał nawet scenariusz, jednak z racji budżetu i wizji reżyserskiej niewiele z niego zostało.

Genialna, ale owładnięta szaloną wizją naukowiec Jane Triptree tworzy zmutowane dinozaury oraz wirusa, który wymaże rasę ludzką z powierzchni Ziemi. Jeden z jej okazów wymyka się z laboratorium i sieje spustoszenie wśród okolicznych mieszkańców. Istnienie potwora odkrywa aktywistka Ann i alkoholik „Doc” Smith, którym przyjdzie zmierzyć się z bestią i powstrzymać jego twórczynię.

Carnosaur to w zasadzie typowe kino epoki VHS, gdzie niewielki budżet łatano jak tylko się dało. Film oferuje nam sporo krwi i rozrywanych ciał, okrojone ale realistyczne scenografie, byle jaki scenariusz i przeciętną obsadę z kilkoma gwiazdkami klasy B. Z perspektywy lat bardzo słabo wypadają same dinozaury. Potwory to jeszcze czyste modele i mechatronika, ale są drętwe i sztuczne. Znacznie lepiej byłoby skupić się na kilku małych dinozaurach niż pchać w jedno wielkiego, który nie ma nic wspólnego z prawdziwym zwierzęciem.

Film nie dorównał niestety książkowemu pierwowzorowi i o ile kiedyś robił jeszcze jakieś wrażenie, to obecnie widać po nim upływ czasu. Jego wady nie przeszkodziły w nakręceniu dwóch kolejnych części, które – jak powyższą – poleciłbym jedynie fanom gatunku.