Załoga statku "Przymierze" trafia na nową planetę i nową formę życia. 8
"Obcy znów groźny"
Pamiętam ten dzień i to uczucie kiedy pierwszy raz obejrzałam film Obcy- 8 pasażer Nostromo, świat który pokazał mi tu Ridley Scott totalnie mnie wchłonął. Scenografia, zdjęcia, sam wizerunek Obcego – w pewien sposób mnie to zachwyciło było to dla mnie coś nowatorskiego, unikatowego, a zarazem bardzo pobudzającego moją wyobraźnię. Seria Obcy sprawiła, że stałam się maniakiem filmów science fiction i zaczęłam je pochłaniać w dużych ilościach z różnym skutkiem aczkolwiek zawsze z uśmiechem na twarzy. Nikt chyba nie zaprzeczy, że Obcy – 8 pasażer Nostromo to klasyk gatunku i trudno się temu dziwić. Parę lat wstecz Ridley postanowił sobie powrócić do tej historii filmem Prometeusz. Był on bardzo oczekiwany, ale oczekiwaniom niestety nie sprostał. Reżyser jednak wyciągnął konstruktywne wnioski z krytyki poprzedniego dzieła i tak swoim nowym obrazem Obcy: Przymierze powraca w wielkim stylu, prezentując podobny znany już nam specyficzny klimat serii, który uwielbiamy.
Na początku zostaje nam przedstawiona załoga statku "Przymierze", która ma zasiedlić nową planetę i stworzyć tam kolonię. Pierwsze minuty filmu i już zaczynamy przygryzać wargi gdyż dochodzi do awarii, statek zostaje uszkodzony, kapitan statku umiera, a jeden z członków wyprawy odbiera dziwny sygnał z innej planety niż ta docelowa. Wszyscy zastanawiają się nad tym czy wybrać się tam czy lecieć do ustalonego celu. Ciekawość jednak wygrywa i prawie jednogłośnie zostaje ustalona decyzja o odwiedzeniu potencjalnego nowego domu, a zarazem źródła nadawanej wiadomości. I jak się okaże, ta ciekawość będzie pierwszym stopniem do piekła. Napięcie nie maleje, po dotarciu w nowe miejsce nasi bohaterowie szybko odkrywają, że nie jest ono rajem. Dwoje ludzi zostaje zainfekowanych wirusem, z nich wydostaje się w wiadomo jaki, dość brutalny sposób obca forma życia, która oczywiście błyskawicznie atakuje naszych badaczy. Scena po scenie ocieka krwią, z ekranu wylewa się wszechogarniająca panika, groza i przerażenie. Ginie już czwórka osób, a garstka ocalałych musi walczyć o przetrwanie na nieprzyjaznym terenie. Z pomocą przychodzi im David ( Michael Fassbender ) android znany już nam wcześniej z Prometeusza, który tak naprawdę tylko gra ich przyjaciela i skrywa przerażającą tajemnicę. Mocnym atutem filmu jest właśnie to napięcie, zastanawianie się kto teraz będzie miał pecha i zginie, a wszystko to polane klaustrofobicznym klimatem i hektolitrami krwi i momentami prawdziwą jatką. Fassbender w podwójnej roli: ze swoim chłodnym spojrzeniem i nad wyraz spokojnym wyrazem twarzy jak zwykle przykuwa najbardziej naszą uwagę. Jako David – piekielnie inteligentny, zimny i wyrachowany fanatyk z misją, jako Walter – wierny, wzbudzający zaufanie, niewinny prawie jak dziecko. Dość dobrze wykreowała swoją postać Katherine Waterston jako Daniels, nie jest to może kreacja pokroju Ellen Ripley, ale ta kobieta też potrafi dokopać Obcemu i przyjemnie się na nią patrzy. Billy Crudup jako Oram gra na przyzwoitym poziomie, ale ten bohater nie ma w sobie nic wyróżniającego. Scenariusz o wiele lepiej napisany niż w poprzednim filmie – pozwala nam poznać dalsze losy Davida i doktor Shaw, lepiej wczuć się w rozterki i w to co przeżywa załoga. Dzięki niemu postacie już nie rażą w oczy brakiem logicznego zachowania jak w poprzedniej części. Jak zwykle zostają postawione filozoficzne pytania: skąd pochodzimy?, kto nas stworzył?. Człowiek stał się stwórcą, stworzył androidy, które mogą stworzyć rasę likwidującą ludzkość. Czy rzeczywiście jesteśmy niezastąpieni jak nam się wydaje?. Czy nie lepiej zatroszczyć się o własną planetę zamiast szukać nowego domu, który może na przykład okazać się dla nas zagładą?. Czy zabawa w Boga, może skończyć się dla nas tragicznie?. Te pytania rodzą się w głowie w trakcie i po oglądaniu Obcego: Przymierze. Sam tytułowy Alien mrozi krew w żyłach, jest zwinny, ma jaśniejszy kolor, próbuje stać na dwóch nogach niczym człowiek – idealna maszyna do zabijania. Maszyna, którą poniekąd stworzył i w której pokłada swoje chore nadzieje David. Końcówka filmu jest dość zaskakująca, rodzi pytania o dalsze losy ludzi jak również otwiera furtkę do rozpoczęcia nowego rozdziału tej historii. Muzyka autorstwa Jeda Kurzel'a idealnie podkreśla charakter poszczególnych scen. Zapierające dech w piersiach zdjęcia Dariusza Wolskiego pozwalają zachwycić się monumentalnością i rozmachem tego obrazu.
Obcy: Przymierze nie dorównuje jeszcze poziomem Obcy – 8 pasażer Nostromo, aczkolwiek to film bardzo dobry, który większość fanów kina science fiction będzie oglądała z wypiekami na twarzy. Mamy tu bowiem podobny klimat z elementem dreszczyku, silnie zarysowane zapadające w pamięci główne postaci i fabułę stawiającą przed nami kolejne frapujące pytania i refleksje. Dostałam to czego oczekiwałam, mam nadzieję wracać do tego filmu jak najczęściej.
Mam wrażenie, że tytułowy bohater stał się postacią drugoplanową, został pozbawiony potęgi i inteligencji jaką posiadał w poprzednich seriach. Pojawia się za to nowy wróg człowieka i możliwe że to na tym nowym konfikcie będzie opierała się kolejna część. Wyglàda to na kontynuację Prometeusza. Całość jest nielogiczna i przerażająco przewidywalna, bohaterowie popełniają zdumiewające błędy i zaskakująco bzdurne decyzje, fatalny scenariusz jest okraszony piękną scenografią i wspaniałymi efektami specjalnymi. Jak to ostatnio bywa przy wysokobudżetowych produkcjach jedynym mocnym punktem filmu jest strona wizualna.