Trędowata 1976

Jest bardzo dobra ekranizacja powieści Heleny Mniszkówny, chociaż nie specjalnie przepadam za tego typu tematyką. Śmiem twierdzić nawet, że film, co rzadko bywa, jest lepszy.

Nie jest to zdecydowanie wielki film Jerzego Hoffmana – trylogia sienkiewiczowska wyszła mu lepiej, nie wspominając już o rewelacyjnym "Znachorze", który to w ciągu ostatnich kilku lat non stop jest puszczany przez nasze rodzime stacje telewizyjne. Ale na plus jak najbardziej zaliczam plejadę aktorską z prawdziwego zdarzenia (to, czy wszyscy wypadli bardzo dobrze to już sprawa dyskusyjna), plenery z pałacami pełnymi pięknych ogrodów i wisienka na torcie – czyli muzyka Wojciecha Kilara. Jest doprawdy fenomenalna, nawet jak tylko gdzieś ją usłyszę, to wiem od razu jak ją nazwać i do czego przypiąć. Chwała, że Pan Bóg dał światu muzycznemu takiego polskiego geniusza kompozytorskiego, za co myślę jest bardzo wdzięczny po wsze czasy. No, ale historia nie jest ciekawa, wali powierzchownością i płytkością na kilometr, zachowania tytułowej trędowatej nie są zrozumiałe dla normalnego człowieka i zakończenie mimo, że bez happy endu zostało poprowadzone niezbyt przekonująco, bowiem film sam wpada w masę klisz, które trudno usprawiedliwić melodramatyczną, nieco hollywoodzką konwencją. Jeżeli jesteście prawdziwymi fanami melodramatów i chcecie obejrzeć "Trędowatą", nie będziecie zawiedzeni. Natomiast, jeśli jeszcze jakimś cudem nie obejrzeliście najlepszego w moim mniemaniu obrazu Jerzego Hoffmana, to polecam jak najszybciej zapoznać się ze "Znachorem". Nienajlepsze, nienajgorsze – po prostu znośne. 6/10

Film jest taki sobie, choć niektórzy aktorzy stanęli na wysokości zadania i nieco podnoszą ocenę.

7/10 – Film jest dobry, wart polecenia dla tych, którzy lubią tego typu klimaty. Mnie najbardziej w tej ekranizacji irytowała Elżbieta Starostecka w roli Stefci Rudeckiej – ale to jest tylko moje odczucie :)

Dobra ekranizacja kawał dobrego filmu