W 1993 r. w Belgradzie przebywała olbrzymia ilość serbskich uchodźców z ogarniętej wojną Bośni i Hercegowiny, w szczególności z Sarajewa. Jedyną możliwością skontaktowania się z bliskimi była łączność radiowa. Radioamatorów z Nowego Belgradu (dzielnica miasta) codziennie od rana odwiedzały dziesiątki ludzi, wyczekujących w niepewności czy uda im się dowiedzieć czegoś o rodzinach, rodzicach czy dzieciach. „Što te nema" to film o głosach i osobach, o tych, którzy słuchają lub mówią w tak arzeczywistym, dramatycznym „związku komunikacyjnym”, jedynej więzi, jaka tym tudziom w tamtym czasie pozostała.