Spopielały świat kryzysu, gdzie może chociaż uczucia ocaleją. Czy tylko kochankowie przeżyją? Kameralna odyseja. 7

Miłość w czasach kryzysu. Bijące serca, poobijane twarze, przestrzeń pełna integralnie smutnych nastrojów i barw, co kondycja Chin. Najczystszy jest popiół to nieprzyklejone bezwolnie do gatunku gangsterskiego, osadzone w slow cinema kino egzystencjalne, ballada społeczna, namiętnie szukająca miejsca w tej brei kryzysu i surowości na uczucia. To długa odyseja pokazująca adaptowanie się człowieka do zmiennych rzeczywistości, walczeniu o namiętność i z pytaniem, czy tylko kochankowie przeżyją? Czasami z zastojami, w swojej powolności nie proponuje wartości, ale to intrygująca podróż nie przez najczęściej uczęszczane ulice dobrobytu i szczęśliwości, a malutkie uliczki pełne zdławionych pragnień i wyzwań codzienności. To z rozmachem stworzona historia potrafiąca jednak nie wyrzekać się kameralnej natury opowiadania.

Mamy do czynienia z półświatkiem, gdzie nasz główny bohater może wyobrażać sobie siebie jako bohatera z filmów gangsterskich Scorsese, a tak naprawdę jest prowincjonalnym gangsterem. Jego ukochana pragnie spokoju, żeby skończył z tym, jednak mimo nieprzewidywalnej codzienności trwa w głębokim uczuciu do niego. Podążamy za ich relacją przez wiele lat, widząc w tle determinizm rzeczywistości – walka klas, wyjałowienie sprawiedliwości wśród społeczeństwa, przemiany społeczno-kulturowe.

Najczystszy jest popiół to zwracająca uwagę hybryda gatunkowa, która porusza się między płaszczyzną intymnych emocji bohaterów, a społeczną, która nie odpuszcza nikomu. Świetnie ze sobą korespondują ich przemiany osobiste z przemianami ich otaczającymi. Ona nabiera podmiotowości, a to on podupada. Nie jest to prosta konstrukcja i rozdanie charakterów. Romantyzm jest tutaj bardzo realistyczny i pokazuje zmienność ról w relacji oraz równe prawa do wspierania. Role są płynne i wymienne, uczucie stałe.

Tak naprawdę jest to melodramat, jednak z różnymi skokami w bok. Niespieszna fabuła, z wizualną konsekwencją czasami rozleniwia i musi potem iść na skróty z wątkami obserwacji, której się podejmuje, ale wprowadza jednocześnie refleksyjny i uciekający jednoznaczności nastrój nostalgii i rozprawy na ile przeszłość zmanipuluje teraźniejszość. Dzięki temu dostajemy sycący film o różnym natężeniu emocji poprzez również wymienną prędkość akcji i kolory pejzaży. Na dodatek unika naddatku i zachowuje skromność mimo historii, która odbywa się przez tyle lat. To utwór wędrowny, w makro skali, jako spojrzeniu na kraj i społeczeństwo i mikro przyglądając się z czułością, ale nie ckliwością na jednostki i nabierające różnych kształtów relacje.

Najczystszy jest popiół bez taniej dramaturgii, zbyt intensywnych barw, tworzy historię jednej miłości, ale na różnych etapach, gdzie pomiędzy uczuciami dzieje się bardzo wiele. Od młodzieńczej naiwności i zuchwałości po rezygnacje i dojrzałe wyciągnięcie wniosków. Ani świat, ani nasi bohaterowie nie są tacy sami, co na początku historii, ale ich uczucie się nie zmienia. Romantyzm to wyzwanie.