Wartka akcja filmu zostaje rzucona na dość rozedrgane i nieskoordynowane tło wizyjne, przekaz łagodzi jednak właściwa odpowiednim sekwencjom muzyka 6
Samochód wjeżdża na most. Limuzynę prowadzi ojciec, głowa rodziny. Obok niego siedzi żona. Z tylu ich mała córka je lizaka. W pewnym momencie gryząc go, spostrzega larwy będące w środku. Dziewczynka podnosi krzyk. Rodzice instynktownie odwracają się za siebie. Ta chwila nieuwagi wystarczy, by samochód runął w toń rzeki. Jest zima. Skuty lodem nurt wody pęka pod impetem spadającego pojazdu. Rodzice toną w czeluściach głębin. Kate zostaje uratowana dzięki żyjącym tam dwóm stworom. Wendell i Wild są synami Belzera, „tatusia z parku wrzasków”. W przepastnych odmętach zorganizował on specyficzne miejsce rozrywki. Jak się można domyślić, na dnie głębin kończą żywot ludzie, zwierzęta i rozmaite przedmioty. Można w takim bałaganie urządzić park rozrywki pełen wrażeń dla nieoczekiwanie tu przybyłych, gdzie wrzaskom nie będzie końca.
„Jeden krzyk i straciłam rodziców” – wspomina nastoletnia już Kate. Dzięki decyzji sądu rodzinnego osierocona dziewczyna trafia w mury szkoły katolickiej. Dzieje się to wbrew oczekiwaniom Kate. Nastolatka przez lata dzielące ją od utraty rodziców przeszła niedobrą metamorfozę, zbuntowała się przeciw światu, jest krnąbrna i arogancka. Próg szkoły mija z magnetofonem w ręku, z którego dobywają się dźwięki ekspresyjnej, punkowej muzyki. Usadzona w jednej ostatnich ławek klasy Kate zostaje zaczepiona przez Raula. Chłopak ma dobre intencje, chce pomóc nowicjuszce w aklimatyzacji szkolnej. „Ktokolwiek się do mnie zbliży, kiepsko skończy” – odskakuje jak oparzona Kate. Do dziewczynki zgłaszają się tymczasem wybawiciele. Kate obiecała im wolność na ziemi, oni zaś oferują jej wskrzeszenie rodziców. Wendell i Wild podkradli ojcu maść cudownej mocy. Na miejscowym cmentarzu przećwiczyli jej działanie, skutecznie reanimowali zmarłego księdza, byłego rektora szkoły. Są więc szanse na przywrócenie do świata żywych rodziców Kate. Splot różnych interesów sprawia, że sytuacja wymyka się spod kontroli, bo zwracane jest życie także innym nieboszczykom.
Jordan Peele oraz Keegan – Michael Key, dubbingując głosy Wendella i Wilde’a, zapewne dostarczyli wartość dodaną niniejszej produkcji. Polskim odbiorcom nieznającym dawców głosów zabieg ten chyba wyda się czynnikiem obojętnym. Gęsta od intryg komedia pt. „Wendell i Wild” będzie się zatem musiała bronić wyłącznie wypełnioną zwrotami akcji treścią. Film w reżyserii Henry’ego Selicka zrealizowany został metodą poklatkową, czyli taką, gdzie powtórzone zdjęcia stanowić będą podstawowy materiał animacji. Skomplikowany ten zabieg poniekąd utrudnia koncentrację odbiorczą. Wartka akcja filmu zostaje bowiem rzucona na dość rozedrgane i nieskoordynowane tło wizyjne. Całość łagodzi jednak właściwa odpowiednim sekwencjom muzyka. Okazuje się wkrótce, że dla Kate to wcale nie Wendell i Wild są jej przeciwnikami. Początkowo dziewczynka wzięła ich za interesownych intrygantów. Pozory jednak mylą. Maść działa i rodzice zostali ożywieni. Jednak nad eksperymentem kontrolę chce przejąć krwiożerczy syndykat Klaks Korp. Jeszcze za życia rodziców Kate spalili ich własność, miejscowy browar. Miał stanowić konkurencję dla „Klaksonów”. Oni zaś inwestują w więzienie, bo z tego mają dochodowy zysk. Eliksir Wendella i Wild’e to dla biznesmenów złotonośna żyła, bo mogą reaktywować członków rady miasta, która przegłosuje wszystkie korzystne uchwały. Kate musi więc stanąć na czele całego grona przeciwnych rządom „Klaksonów”. A będąc wśród ludzi, może ich wreszcie, ze wzajemnością, polubić.
