Traktat o krojeniu pigwy. Nieprosta i gorzko-czuła przypowieść egzystencjalna z nienachalnym humorem o tym, czy sami wystarczamy, by istnieć. 8
Pięć etapów żałoby owszem istnieje, ale to teoria, która w konfrontacji z rzeczywistością nabiera różnych form i kształtów. Ojciec jest historią o odejściu, ale i determinującym niespieszny, przepełnionym chwilami farsą nieodłączającą nas od ciężkich emocji, powrocie. Nostalgiczny, ale i z bardzo naturalnie wprowadzonym humorem sytuacyjnym utwór o dwóch takich co stracili bliską osobę i też powoli, bez naddramaturgii i skrótów stawali się też tacy sami sobie. Droga pełna ślepych zaułków i pytania, czy sami wystarczymy by istnieć. Uczucia bez segregacji.
Zaczynamy od pożegnania. Jest to punkt wyjścia nowego etapu w ich życiu dla dwójki bohaterów - ojca i syna, którzy stracili żonę i matkę, między którymi od początku czujemy się jakimkolwiek połączeniem i walczącą o relację oraz wspólnotowość była właśnie ona. Od razu widzimy, że są to mężczyźni z zupełnie innej orbity. Ekscentryczny, z pewnością mający wiele wyrzutów sumienia, które teraz się uruchamiają ojciec, jest artystą, malarzem. Jego syn podążył prawdopodobnie dla znalezienia jakiejś instrukcji w życiu i porządku w chaosie dzieciństwa na fotografię i zdecydowanie bardziej praktycznie i pragmatycznie podchodzi do życia. Kompletny brak porozumienia i zupełnie inna optyka świata od razu się demaskuje, a w tej wymuszonej chcąc nie chcąc drodze, będzie musiała metodą małych kroczków, ale ustąpić. Pytanie jaki jest cel podróży? I czy jadą w tym samym kierunku, tylko chcieliby na dwa, kompletnie inne sposoby.
Ojciec opowiada o przygnębiających rzeczach bardzo kameralnie doskonale dotując to komediową narracją miejscami, która wcale nie umniejsza nieuzewnętrznianych łatwo uczuć, które miotają bohaterami doprowadzając do najróżniejszych sytuacji. Film sprytnie zaczynający się od pogrzebu wydaje się, że nie może już nieść bardziej skomplikowanych emocji i większego smutku. Jednak życie po utracie kogoś, kto tak bardzo definiował nasze, determinował i jego odbudowa to ciężka praca, tym bardziej jeżeli mamy do czynienia z dwoma mężczyznami, którzy dosyć surowo obchodzącą się ze sobą samymi i sobą nawzajem.
Ta przypowieść mogłaby być bardzo banalna - ot kolejna egzystencjalna gorzko-czuła opowieść. Ale jest tak konsekwentna, tak nie ułatwia nikomu niczego w tej historii, jest bezwzględna wobec nas i bohaterów, że prowadzi do zobowiązującej nas emocjonalnie codzienności, która tutaj potrafi być opowiedziana niczym miko epifania. Czuć puls i impuls.
Ojciec to bardzo dojrzałe opowiadanie o szukaniu wiedzy o sobie na nowo, bez przyglądania się w oczach osoby, która już je zamknęła. O pogodzeniu się z rzeczami, o których przecież tak naprawdę niemalże od narodzin wiemy. Nieprosta lekcja zrozumienia, która unika banału dzięki uczciwości i niezmyślonej uczuciowości. O wyrozumiałości z uśmiechem i łzawiącym okiem, które wstydzi się uronić łzę. Wyłapane niuanse pożegnania i trochę na nowo prawdziwego po latach się poznania. Inteligentny, wrażliwy i humanistyczny traktat o krojeniu pigwy.
