Bardzo dobry film z legendarnymi kreacjami Audrey Hepburn i George’a Pepparda. A wszystko przebija ostatnia scena z odnalezieniem rudego, bezimiennego kota w deszczu – poezja kina XX wieku, które po prostu uwielbiam. Świetne sceny spacerów nowojorskich, sobowtóra taksówkarskiego Bruce’a Willisa, a zarazem klimatyczna muzyka Henry’ego Mancini (tak, ten sam kompozytor od "Różowej Pantery") sprawia, że w przyszłości chętnie po niego sięgnę jeszcze raz. Lekkość, która była dawkowana z umiarem, co dzisiaj absolutnie się nie zdarza. Stare filmy są fajne, co podkreślam osobiście na każdym kroku. Te współczesne filmy są do bani, nie lubię ich! Są jak dla mnie bardzo sztampowe.

wspaniały klasyk a Audrey naprawdę była gwiazdą kina film polecam

http://tinyurl.com/gu65a6c N, powtórka. Sprawdza się jako lekki, ciepły film, jak i reklama powieści.

Czym wyróżnia się ten film od innych z Hepburn? Lekkością? Nie wiem. Końcówka może i romantyczna ale sztampowa. Za to kot bez imienia to genialny aspekt.

Audrey Hepburn – uczta dla oka w tym klasyku.