Persona 1966

Chyba najtrudniejszy w dorobku szwedzkiego mistrza – Przebił nim samego siebie. Wystarczyło mieć dwie światowej klasy aktorki i wytrawnego operatora, by stworzyć wiekopomne dzieło przeznaczone dla wąskiej grupy odbiorców.

Fenomen popkulturowy. Opowiada o naszych zmartwieniach, miłościach, rozwodach – o życiu jednym słowem. Bibi Andersson – jeszcze nigdy nie widziałem aktorki, która grała tak szczerze i prawdziwie co ona.

Zachwycające arcydzieło gdy idzie o kino psychologiczne! Miażdżące swoją glębią wyrazu.

7/10 – O tym filmie wiele już zostało powiedziane, najczęściej spotyka się opinie "10/10 arcydzieło" lub "5/10 nudny". Mnie "Persona" nie znudziła, ale też nie zachwyciła.
Fabuła jest bardzo prosta, użyte metafory też nie są jakoś strasznie skomplikowane – może nie wychwyciłem wszystkiego i nie każdy symbol zrozumiałem, ale ogólnie obraz wydaje mi się przejrzysty.
To do czego doszedłem nie wywarło na mnie jakiegoś bardzo dużego wrażenia, jednak kilka rzeczy mi się podobało. Przede wszystkim to, że Bergmanowi przy ograniczonych środkach udało się stworzyć wciągający film, który w całości opiera się tylko na dialogu, a właściwie monologu. Urzekł mnie przy tym psychologiczny realizm postaci, co też było bardzo trudne do osiągnięcia, gdyż jedna z nich milczy, a druga wręcz nadmiernie okazuje swoje emocje. Świetne kreacje stworzyły Bibi Andersson i Liv Ullmann. Dzieła dopełniają minimalistyczna scenografia i bardzo stonowane, ale też mające swą moc zdjęcia.
"Persona" jest zaliczana do klasyki kina (pewnie nie bez powodu), dlatego każdy kinoman powinien się z nią zapoznać. Ja na pewno jeszcze kiedyś do niej wrócę i może wtedy docenię ją jeszcze bardziej.