Thorgeir jest już zbyt stary, by samotnie prowadzić gospodarstwo. Porzuca całe swoje dawne życie, zabiera portret żony, barometr i zegar, po czym rusza do Reykjavíku, do córki. Między pokoleniami nie ma jednak żadnej więzi, więc córka, serdeczna, lecz obca, umieszcza ojca w domu spokojnej starości. Tu los niespodziewanie się odmienia. Thorgeir spotyka Stellę, miłość z młodości. W szalonym, brawurowym geście para kradnie auto i ucieka na północ, by umrzeć na swojej ziemi i na własnych zasadach. Ich na poły magiczna podróż to droga przez coraz surowsze, zapierające dech w piersiach pejzaże. Im bliżej końca, tym mniej ma wspólnego z namacalną rzeczywistością, a bliższa jest bezczasowej realności wspomnień i mitu. Friðriksson, stawiając pierwotną naturę w kontrze do wielkomiejskiej współczesności, wyraźnie staje po stronie tej pierwszej. Dzieci natury, jedyny islandzki film nominowany do Oscara, to prosta, ale sugestywna przypowieść i niezwykły portret Islandii.