Romans 1991

Film ukazuje 36 godzin z życia Chopina, które kompozytor spędza w posiadłości George Sand w Nohant. W tym dniu miłość obojga bohaterów kończy się, a wraz z nią kończy się twórczość kompozytora, który na parę lat przed śmiercią umieścił na papierze ostatnią nutę. Tę właśnie George Sand nazwała "La note bleue".

Belle jest inteligentną i piękną młodą kobietą, która ucieka w świat książek, aby wyrwać się z szarego prowincjonalnego życia. Gdy jej ojciec gubi się w drodze do domu i trafia do zamku straszliwej Bestii, dziewczyna zgadza się zająć jego miejsce. Z pomocą zaczarowanych mieszkańców zamku - wśród których są: imbryk, świecznik i zegar kominkowy - odkrywa, że Bestia skrywa ludzkie serce, jest bowiem księciem, na którego rzucono zły urok...

Bohaterka filmu, Alicja Strzałkowska, poznaje w czasie wakacji Anglika, lekarza, który proponuje jej małżeństwo. Dziewczyna szybko podejmuje decyzję o wyjeździe. Sprzedaje cały swój dobytek i wyrusza na Zachód w poszukiwaniu lepszego życia. Okazuje się jednak, że "narzeczony" dawno zapomniał o wakacyjnej obietnicy. Alicja przypadkowo poznaje Aidena. Drobny przestępca, pogrążony w długach, nie jest odpowiednim partnerem, z którym można budować przyszłość, w każdym razie nie taką, o jakiej marzyła Polka. Alicja nie ma jednak wyboru. Nie chce wracać do kraju i decyduje się na fikcyjny ślub z Aidenem, z czego wynika mnóstwo problemów. Przede wszystkim dziewczyna musi szybko zdobyć pieniądze, by zapłacić za "papierowe małżeństwo", zwłaszcza że mąż popadł właśnie w tarapaty finansowe. Ścigają go wspólnicy ze świata przestępczego, którym jest winien sporą sumę. Aiden postanawia zamieszkać z żoną do czasu odzyskania całej gotówki. Choć Alicja nie jest zadowolona z takiego obrotu sprawy, nie może wyrzucić natręta, który oficjalnie jest jej mężem. Z czasem między obcymi sobie ludźmi rodzi się jednak głębsze uczucie.

Dziennikarka Rebecka dowiaduje się, że jej mąż miał niegdyś romans z jej matką, Becky. Wkrótce dochodzi do tragedii i mężczyzna zostaje zamordowany.

Sally Field gra Celeste Talbert, neurotyczną gwiazdę trzeciorzędnego, ale popularnego telewizyjnego serialu rodzinnego. Kiedy poziom jego oglądalności spada, do serialu, wbrew woli, zostaje zaangażowany jej dawny partner sceniczny i życiowy, Jeffrey Anderson (Kevin Kline). Jeffrey chce odzyskać swoją dawną kochankę. O jego względy zabiega jednak "siostrzenica" Celeste, Lori (Elisabeth Shue), która jest naprawdę córką Celeste i Jeffreya, o czym widzowie dowiedzą się dopiero podczas kręcenia serialu. Ze starań o to, żeby zapobiec kazirodczemu związkowi, i z uczuciowego zbliżenia obojga aktorów powstaje wirujący korowód złożony z rodzinnych sporów, które doprowadzone zostają aż do komicznego finału w nadawanym na żywo odcinku serialu.

Pewien rzeźnik z Greenwich Village przywozi z Północnej Karoliny - z wypadu na ryby - niezwykłe trofeum: piękną żonę z darem jasnowidzenia o imieniu Marina. Duma młodego małżonka zamienia się w zdumienie, gdy docierają do niego plotki o tajemniczej mocy Mariny, która przemienia zazwyczaj twardo stąpających po ziemi mieszkańców dzielnicy w gruchające o miłości gołąbki.

23 listopada 1966 roku przychodzą na świat dwie identyczne dziewczynki - jedna w Polsce, druga we Francji. Choć dzielą je tysiące kilometrów przez całe późniejsze życie czują ze sobą dziwną więź pomimo, że nigdy tak naprawdę się ze sobą nie spotkały. Są do siebie podobne jak dwie krople wody, obie mają problemy zdrowotne, obie kochają muzykę i obie mają takie same imię; Weronika i Veronique (w obydwu rolach - Irène Jacob). W pewnym momencie swego życia Weronika decyduje poświęcić się pracy artystycznej, którą raptownie przerywa śmierć. Veronique podświadomie odczuwa stratę kogoś bardzo bliskiego… W niewytłumaczalny, mistyczny sposób wyciąga wnioski z wydarzeń, które miały miejsce w Polsce. Wybiera miłość zamiast pasji.

Thorgeir jest już zbyt stary, by samotnie prowadzić gospodarstwo. Porzuca całe swoje dawne życie, zabiera portret żony, barometr i zegar, po czym rusza do Reykjavíku, do córki. Między pokoleniami nie ma jednak żadnej więzi, więc córka, serdeczna, lecz obca, umieszcza ojca w domu spokojnej starości. Tu los niespodziewanie się odmienia. Thorgeir spotyka Stellę, miłość z młodości. W szalonym, brawurowym geście para kradnie auto i ucieka na północ, by umrzeć na swojej ziemi i na własnych zasadach. Ich na poły magiczna podróż to droga przez coraz surowsze, zapierające dech w piersiach pejzaże. Im bliżej końca, tym mniej ma wspólnego z namacalną rzeczywistością, a bliższa jest bezczasowej realności wspomnień i mitu. Friðriksson, stawiając pierwotną naturę w kontrze do wielkomiejskiej współczesności, wyraźnie staje po stronie tej pierwszej. Dzieci natury, jedyny islandzki film nominowany do Oscara, to prosta, ale sugestywna przypowieść i niezwykły portret Islandii.

W nadmorskiej miejscowości Maine, Claire, jej córka i teściowa prowadzą niewielki pensjonat. Pewnego dnia, na brzegu morza znajdują nieprzytomnego mężczyznę. Kobiety przerażone, zabierają go do domu. Nie zdają sobie sprawy, że jest on oszustem, który sprzeniewierzył kilka milionów dolarów.

Pan de Sainte Colombe, po śmierci żony poświęcił się samotnemu muzykowaniu, dobrowolnie odcinając się od świata nie tylko siebie, ale i dwie małe dziewczynki, swoje córki. Wydawało się, że cała trójka znajduje jedyną przyjemność i sens w grze na wiolonczeli. Ale pewnego dnia w ich domu pojawił się młody człowiek, Marin Marais i poprosił o lekcje gry.