Filmy plac

Podczas odbywającego się w Hiszpanii historycznego spotkania na szczycie, poświęconego globalnej walce z terroryzmem, raniony kulą zostaje Prezydent Stanów Zjednoczonych. Osiem zupełnie obcych sobie osób było bezpośrednimi świadkami zamachu. Teraz każda z nich przedstawiając swój punkt widzenia stara się odkryć prawdę. Kiedy z szeregu zeznań zaczyna wyłaniać się rysopis strzelca, wydarzenia przyjmują nieoczekiwany obrót...

Cinema Paradiso opowiada historię znanego włoskiego reżysera Salvatore (w tej roli Jacques Perrin), który po latach powraca pamięcią do czasów dzieciństwa spędzonego w małym sycylijskim miasteczku. Cały świat zaaferowany jest wydarzeniami politycznymi po II wojnie światowej, jednak tutaj, w prowincjonalnym miasteczku, ludzie żyją swoimi sprawami, a ich jedyną rozrywką są filmy wyświetlane w kinie parafialnym „Paradiso”. Toto (Salvatore Cascio), jak nazywają w mieście małego Salvatore, przyjaźni się z miejscowym kinowym operatorem Alfredo (Philippe Noiret), który wprowadza chłopca w magiczny świat ruchomych obrazków. Toto dzień po dniu spędza w ciemnej kinowej sali, chłonąc pojawiające się na ekranie obrazy i marząc o samodzielnym robieniu filmów. Kino staje się także dla niego źródłem pierwszych miłosnych doświadczeń. Oto pojawia się Elena, najpiękniejsza dziewczyna w miasteczku, w której zapatrzony w filmowe romanse Toto szaleńczo się zakochuje.

Akcja rozgrywa się w Warszawie w 1934 roku. Dzieci z ulicy Żytniej poszukują placu do zabawy. Udaje im się to, ale na przeszkodzie staje grupa dzieci z ulicy Obozowej. Rozpoczyna się walka o dominację na owym placu.

Po śmierci matki 16-letni Danny (Kostas Nikouli) i 18-letni Odysseas (Nikos Gelia) przechodzą Grecję z Aten do Salonik w poszukiwaniu swojego greckiego ojca. Albańczycy po matce czują się obcy we własnym kraju i chcą odszukać ojca, by uzyskać obywatelstwo greckie.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Komediowa opowieść o tym, jak łatwo mogą powstać podziały w lokalnym społeczeństwie. W małej mieścinie w Belgii dwie kobiety rywalizują między sobą w biznesie. Z jednej strony placu prowadzi swoją frytkarnię Germaine (Ann Petersen), z drugiej strony stoi hotel, którego właścicielką jest energiczna Simone (Annie Girardot). Simone jest przebojowa, natomiast Germaine zazdrości jej sukcesów. Sytuacja ta doprowadza do podziału wśród mieszkańców miasteczka. Sprawy się komplikują, gdy wychodzi na jaw, że syn Simone i córka Germaine są w sobie zakochani.

W czerwcu 1898 roku odbyła się na placu zamkowym w czeskiej Pradze uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod pomnik Františka Palackiego (głównego przedstawiciela czeskiego odrodzenia narodowego). Wydarzenie to zarejestrował Jan Kříženecký.

Sceny z placu Purkyňovo (dzisiejszy Plac Pokoju) na Vinohradach (obecnie dzielnica czeskiej Pragi).