Filmy queer, prostytucja

João Francisco dos Santos (Lázaro Ramos) to groźnooki uliczny bandyta i prostytutka w jednym, którego wielkim marzeniem jest występować na scenie, tak jak jego wielka idolka - Josephine Baker. W podupadłym pensjonacie w sercu Lapy, dzieli swój świat ze swoją "żoną" i prostytutką, Lauritą, jej córeczką, oraz z Tabu - wspólnikiem w małych przestępstwach i jego “niewolnikiem". João Francisco dobrze zna lokalny światek mętów społecznych, ma dobre kontakty z właścicielem baru Błękitny Dunaj, gdzie świetnie współegzystują ze sobą: prostytucja, narkotyki i skorumpowani policjanci. Jego wybuchowy temperament i umiejętności w sztukach walki czynią z niego fascynującą i przerażającą postać. Ten hebanowo czarny, postawny i wysoki, nieustraszony i charyzmatyczny złodziej, staje się dla lokalnej bohemy ojcem, matką, mężem, doradcą i mścicielem, prawdziwą legendą. Zdolny do wszystkiego: w jednej chwili, w masce i piórach śpiewa niczym Edith Piaf, by w następnej kopać niczym Bruce Lee. Oskarżony o kradzież, której nie popełnił, João Francisco zostaje skazany na 6 miesięcy więzienia za stawianie oporu policji, która przyszła go aresztować. Po wyjściu na wolność przekonuje właściciela baru Błękitny Dunaj, by ten pozwolił mu występować na scenie. W barwnym stroju i świecącym makijażu, João Francisco zdobywa wreszcie uznanie publiczności, którego tak pragnął. Po tylu latach szczęście chyba się do niego w końcu uśmiechnęło...

Film Pietro Marcello opowiada o dwóch, ściśle związanych ze sobą historiach. Pierwszą z nich jest opowieść o miłości gwałtownego lecz sentymentalnego Sycylijczyka, notorycznego przestępcy (Enzo) i jego transseksualnej partnerki (Mary). Są razem od ponad dwudziestu lat. Poznali się w więzieniu. Uczucie, jakie ich połączyło, nieustannie kwitnie. Ich losy zostają przedstawione na tle nostalgicznej opowieści o mieście (portowej Genui), widzianym z perspektywy doków i wąskich uliczek pełnych włóczęgów i prostytutek. Odczytywane listy miłosne Enza i Mary łączą się z surowym pejzażem Genui i archiwalnymi materiałami z życia portowego miasta. Nostalgiczny obraz upadającej Genui widz obserwuje podczas miejskich wędrówkek Enza. Kończące film czułe wyznanie Mary (opowiada o związku z Enzem) nadaje filmowi liryczny, pełen ciepła ton.