Filmy broń, zapalniczka

Film jest podzielony na trzy nowelki, które są ze sobą połączone osobą Elvisa Presleya. W pierwszej, dwójka japońskich turystów przyjeżdża do Memphis, aby zobaczyć dom Króla i wytwórnie, w której wydawał płyty. W drugiej dwie kobiety spotykają się w jednym pokoju hotelowym. Pierwsza musi przewieźć trumne ze swoim mężem do Rzymu, a druga właśnie ucieka od swojego chłopaka. W ostatniej, trzech przyjaciół po zabiciu sprzedawcy w sklepie monopolowym, ucieka do hotelu brata jednego z nich.

Po ulicach zalanego Londynu grasuje morderca, który każdej ze swoich ofiar wyrywa serce. Od trzech lat jego śladem podąża detektyw Harley Stone. Jednak brak efektów powoduje, że dostaje nowego partnera, absolwenta Oxfordu, Dicka Durkina. W czasie kolejnego ataku, morderca zostaje postrzelony, a analiza resztek tkanki mordercy wskazuje na jego szczurze pochodzenie.

John to wielokrotny przestępca. Podczas odsiadki, dokładnie planuje zemstę na sędzim Biedermanie, który jak twierdzi, przyczynił się do jego wszystkich pobytów za kratami. Niestety, kiedy plan jest już w pełni gotowy, staruszek umiera. I wtedy niesłusznie oskarżony syn sędziego, trafia do wspólnej celi z Johnem.

Scenariusz został oparty na autentycznych wydarzeniach z marca 2006 roku, jakie rozegrały się w Mahmudiyah w Iraku. Grupa amerykańskich żołnierzy zgwałciła i spaliła czternastoletnią Irakijkę oraz zastrzeliła członków jej rodziny. Narracja główna filmu stylizowana jest na dziennik prowadzony przez bohaterów za pomocą camcorderu. Jest to jednak tylko jeden ze środków zwiększąjących wiarygodność wydarzeń przedstawionych w filmie. Pojawiają się w nim również zapisy z kamer przemysłowych, wideoblogi, filmiki zamieszczane przez żołnierzy na portalu YouTube, newsy telewizyjne, francuski dokument oraz rozgrywający się już w USA "obiektywny" epilog. Ta wielość formatów pokazuje wyraźnie, w jaki sposób media konstruują przekaz i ukierunkowują widzów na konkretny jego odbiór. Pierwsza wojna iracka była przez niektórych nazywana telewojną. Obecnie media prześcigają się w jak najszybszym i jak najbliższym prawdy relacjonowaniu tragedii.