Filmy mieszkanie, monotonia

"Dziewczyny do wzięcia" to opowieść o jednodniowej przygodzie młodych dziewcząt, pragnących przerwać monotonię wiejskiego życia. Trzy panny z podwarszawskiej miejscowości przybywają do stolicy po odrobinę wielkomiejskiego blichtru, z nadzieją na rozrywkę, poznanie mężczyzny, może – w perspektywie – trwały związek. Wpadają w oko dwóm młodzieńcom, równie skrępowanym jak one. Gdy wydaje się, że przyjdzie skończyć dobrze rozpoczęty wieczór, sytuację i męski honor ratuje znajomy kelner światowiec, który zaprasza całe towarzystwo do siebie.

Oda do wolnej mowy i do potęgi słowa. Trzeci film Tannera jest wynikiem jego młodzieńczej inspiracji poetą AiméCésaire i jego napisanym w 1939 r. tekstem: Cahier d’un retour au pays natal. Wiersz, wychwalany przez surrealistów, wyraz antykolonialnej postawy inspiruje ruchy i słowa głównego bohatera filmu, trzydziestoletniego Vincenta. Przytłoczony monotonią i nudą swego wygodnego, zachodniego życia, sprzedaje swój majątek i udaje się wraz z narzeczoną do Algierii. Siła filmu leży jednak w sposobie, w jaki stawia on swoją tezę na głowie: w przeddzień wyjazdu okoliczności zmuszają parę do pozostania. Postanawiają więc spełnić pragnienie ucieczki ukrywając się w pustym mieszkaniu. Po raz kolejny Tanner pokazuje, że najważniejsze są mile przebyte w marzeniach, a nie realna podróż. Ważne jest raczej postawienie pytania, a nie odpowiedź.