Filmy monotonia, nadzieja

"Dziewczyny do wzięcia" to opowieść o jednodniowej przygodzie młodych dziewcząt, pragnących przerwać monotonię wiejskiego życia. Trzy panny z podwarszawskiej miejscowości przybywają do stolicy po odrobinę wielkomiejskiego blichtru, z nadzieją na rozrywkę, poznanie mężczyzny, może – w perspektywie – trwały związek. Wpadają w oko dwóm młodzieńcom, równie skrępowanym jak one. Gdy wydaje się, że przyjdzie skończyć dobrze rozpoczęty wieczór, sytuację i męski honor ratuje znajomy kelner światowiec, który zaprasza całe towarzystwo do siebie.

W małym prowincjonalnym teatrze Krzysztof, wraz z grupą swoich kolegów, przygotowuje inscenizację "Wyzwolenia" Wyspiańskiego. Przygotowaniem przedstawienia zajmuje się znany reżyser z Warszawy. Krzysztof jest najlepszym aktorem w zespole, więc reżyser obsadza go w głównej roli Konrada. Aktor wiąże z tym przedstawieniem duże nadzieje, wierzy, że ta rola będzie przełomem w jego karierze. Niestety, wkrótce dochodzi do konfliktu z reżyserem, który nie traktuje swojego zadania zbyt poważnie i odrzuca ambitne pomysły Krzysztofa. Próba buntu nie na wiele się zdaje, dodatkowo spadają na niego kłopoty domowe…

Miasteczko rozpoczyna nieformalną trylogię o prowincji i prowincjonalności, z której bez skutku próbują się wyrwać niektóre postaci. Głównymi bohaterami filmu są brat i siostra, doświadczający po raz pierwszy kontroli systemu (hymn i czytanki w szkole), gier z otoczeniem (spotkania z głupkiem, osłem i żółwiem) czy odpowiedzialności za własne życie (słuchanie rodzinnej dyskusji). Pierwsza szkolna sekwencja, w której dzieci rozpraszają dziesiątki bodźców, jest prawdziwym mistrzostwem reżyserii dźwięku i obrazu. Drugą połowę filmu zajmuje nieśpieszna rozmowa rodziny przy dogasającym ognisku, pełna życiowych, czasem banalnych, mądrości, miłości i buntu.