Filmy modlitwa, turcja

Po 20 latach od nakręcenia kultowej Baraki Ron Fricke powraca na ekrany kin fenomenalnym obrazem Samsara. To poetycki film bez słów, zapierająca dech podróż przez 25 krajów i kultur z porywającą muzyką, nominowanej do Oscara za oprawę muzyczną do Gladiatora, Lisy Gerrard z Dead Can Dance w tle. Film kręcono przez 5 lat, wyłącznie na taśmie 70 mm, co wpłynęło na jego wyjątkową wartość estetyczną. Sam tytuł wywodzi się z sanskryckiego określenia nieustannego przepływu i powtarzającego się cyklu narodzin, życia, śmierci i odrodzenia. Samsara zabiera nas w miejsca piękne i dotąd nieznane, pokazując przy tym potęgę natury, wpływ cywilizacji na przyrodę i życie człowieka, diametralnie odmienne życie ludzi w różnych zakątkach świata i skłania do refleksji nad kierunkiem, w którym podąża współczesna cywilizacja. PRZYGOTUJ SIĘ NA NIESPOTYKANĄ UCZTĘ DLA ZMYSŁÓW.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Oparta na faktach historia amerykańskiego turysty aresztowanego za przemyt haszyszu. Przez 4 lata znosi nieludzkie traktowanie w tureckim więzieniu. Przed końcem wyroku ponownie staje przed sądem, który skazuje go na 30 lat. Tylko dzięki hartowi ducha i wsparciu współwięźnia udaje mu się przetrwać i zdobyć się na odwagę, by złapać tzw. "midnight express" (slang. "ucieczka").

Pewien grecki rzemieślnik dostaje zlecenie, by wykonać srebrny odlew kielicha, którego użył Chrystus. Na jego brzegu ma wyrzeźbić twarz Jezusa i jego apostołów. By jak najlepiej wykonać powierzone mu zadanie udał się w podróż do Jerozolimy i Rzymu. Tymczasem w mieście pojawia się człowiek, który twierdzi, że jest nowym Mesjaszem. By przekonać do siebie ludzi posługuje się jednak tanimi chwytami retorycznymi.

Komediodramat o rodzinie i sensie spędzania życia na prowincji. W mieście Bitlis rytm dnia wyznaczają wezwania do modlitwy, urzędowe ogłoszenia o zbiegłej krowie oraz okrzyki chłopców, pełniących funkcję żywych gazet (w czym przebija ich jedynie weteran wojenny, powtarzający w kółko nowiny sprzed trzydziestu lat). W tym pejzażu swoje miejsce próbuje odnaleźć trzech braci. Şehsuvar jest imamem, opętanym ideą zidentyfikowania bezimiennej dziewczyny, której udzielił pogrzebu. Sırrı to sfrustrowany pracownik tytoniowego zakładu, który próbuje wyjaśnić tajemnicę zamkniętej witryny, znakomitego miejsca pod nowy interes. Najmłodszy z braci, Harun, przenosi ze Stambułu do Bitlisu swój sklepik z pirackimi płytami, jego inicjatywa nie spotyka się jednak z zainteresowaniem mieszkańców.

Ayse ma 19 lat. Jest młodą dziewczyną z tureckiej prowincji, którą poznajemy na ślubnym kobiercu. Hasanowi, panu młodemu, do szczęścia na oswajanej austriackiej ziemi brakować może tylko opiekunki domowego ogniska. Opowieść przenosi się do tureckiej diaspory we współczesnym Wiedniu. Wrażenie pewnej tajemnicy ukrywanej na weselu przed rodziną Ayse zyskują wnet swe uzasadnienie – panna młoda w Wiedniu nie zagrzeje miejsca w łożu swego prawowitego męża. Ayse nie wygląda jednak na zdziwioną faktem, że to głowa rodziny i zarazem ojciec jej ślubnego będzie jej przewodnikiem na drodze do zostania matką. Wydaje się, że od samego początku znała swe zadanie - zostać kumą, drugą żoną.