Filmy socjalista

Jest sierpień roku 1980. W stoczni Gdańskiej rozpoczyna się strajk. Jednym z jego organizatorów jest Maciek Tomczyk syn Mateusza Birkuta. Władze radiokomitetu wysyłają na Wybrzeże redaktora Winkla, aby zebrał materiały na temat Tomczyka. Mają one posłużyć do spreparowania reportażu oczerniającego przywódców strajku. Winkel wnika w środowisko opozycji. Poznaje prawdę o życiu Tomczyka, spotyka ludzi, nie boją się głośno mówić o zbrodniach władzy ludowej. Zaczyna rozumieć, że w Polsce rzeczywiście można coś zmienić. Ale czy starczy mu odwagi, by przejść na stronę barykady?

Studentka Szkoły Filmowej Agnieszka realizuje swój film dyplomowy. Na jego bohatera wybiera Mateusza Birkuta, murarza z Nowej Huty, który z szarego człowieka stał się bohaterem - przewodnikiem pracy, a później - jak wielu innych - został bezlitośnie strącony z piedestału. Agnieszka szukając prawdy o jego życiu, odnajduje ogólniejszą prawdę o gorzkich latach pięćdziesiątych i o trudym losie naszego narodu...

Listopad 1984 r., Izba Zatrzymań Hohenschönhausen. Kapitan Gerd Wiesler (Ulrich Mühe) skutecznie i bezlitośnie przesłuchuje więźnia podejrzanego o pomoc przyjacielowi w ucieczce z kraju. Wiesler nagrywa przesłuchanie, żeby zaprezentować metody używane dla pozyskania zeznań jako przykład swoim uczniom w Wyższej Szkole Stasi. Na premierze sztuki Georga Dreymana (Sebastian Koch), Wiesler ma okazję obserwować autora i odtwórczynię głównej roli, piękną aktorkę Christę-Marie Sieland. Wkrótce Anton Grubitz (Ulrich Tukur), zarządzający Departamentem Kultury w Stasi, wyda Wieslerowi rozkaz prowadzenia stałego nadzoru nad pisarzem, którego minister Hempf (Thomas Thieme) podejrzewa o nielojalność wobec Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności.

Główną bohaterką filmu jest Irlandka Mary Lavelle’a, która przybywa do Hiszpanii, by uczyć języka angielskiego córki doktora Vicente’a Areavaga. W malowniczych krajobrazach Półwyspu Iberyjskiego poznaje nową fascynującą kulturę i obyczaje. Jednocześnie jest świadkiem rozpoczynającej się wojny domowej w Hiszpanii. W tych okolicznościach zakochuje się w żonatym synu swojego chlebodawcy.

"Upadek Amerykańskiego Imperium" scenarzysty i reżysera Denysa Arcand’a z roku 1986 przedstawił nam grupę 30 - letnich przyjaciół, niezwykle elokwentnych intelektualistów, których liberalne idee zaczęły tracić na znaczeniu, kiedy znudzeni zaczęli szukać ucieczki w nienasyconym seksie. Siedemnaście lat później Inwazja barbarzyńców łączy ponownie erudytów z arcydzieła Arcand’a w filmie, który jest skazany na równy poprzednikowi sukces. Spotykamy ponownie błyskotliwego Remy’ego (Remy Girard), w trudnych dla niego chwilach. Jego ex-żona Louise (Dorothee Berryman) wzywa z Londynu wspólnego syna Sebastien’a (Stephane Rousseau), wziętego finansistę. Ojciec i syn ledwo się tolerują, więc Sebastien niechętnie przystaje na prośbę matki, ale od momentu swojego przyjadu porusza dla ojca niebo i ziemię. Odświeża stare znajomości i kontakty. Zwołuje wesołą bandę ludzi, których w przeszłości spotkał na swej drodze Remy: krewnych, przyjaciół, byłe kochanki…

Jest rok 1975. Göran i jego przyjaciele decydują się na eksperyment - postanawiają żyć razem pod jednym dachem. Dni upływają im na medytacji, rozmowach, piciu wina i uprawianiu wolnej miłości. Pewnego dnia do komuny przybywa siostra Görana. Zmęczona swoim małżeństwem, chce ułożyć sobie życie od nowa. Jednak życie w komunie, ze swobodnym stosunkiem do seksu, palenia trawki, jest bardzo różne od tego, do jakiego przywykła. Jej niespodziewane pojawienie się, powoduje zamęt wśród mieszkańców wspólnoty, odsłaniając ich skrywane dotąd fantazje i pragnienia.

Na Atlantyku podczas II wojny światowej, statek brytyjski i niemiecka łódź podwodna walczą i oba toną. Ocalali ze statku ludzie przebywają teraz na pokładzie łodzi ratunkowej. Wiele ich różni. Jednak prawdziwe problemy pojawiają się w momencie, gdy wyławiają człowieka, który był członkiem załogi niemieckiej łodzi podwodnej...

Historia o niesprawiedliwości społecznej. Monumentalna kronika konfliktów chłopów z właścicielami ziemskimi na początku XX wieku we Włoszech. Dochodzi do konfrontacji między młodym wieśniakiem a pierworodnym synem miejscowego dziedzica.

Trzeci film wyreżyserowany przez Federico Felliniego obrazuje historię pięciu przyjaciół, zbliżających się już do progu 30 lat. Żyją oni niezobowiązującym, "dziecięcym" życiem, wymigując się od poważnych obowiązków oraz pracy, od których preferują szwędanie się po nocach i grę w bilard. Wszystko zaczyna się jednak komplikować, kiedy Fausto (Franco Fabrizi) się żeni, a od Alberto (Alberto Sordi) odchodzi siostra zostawiając jego i matkę niemal bez środków do życia. Przyjaciele zdają sobie sprawę, że trzeba znaleźć pracę i zmierzyć się z "dorosłym" życiem. Nie okaże się to jednak proste.

Lata 20. ubiegłego wieku. Dystyngowany arystokrata Don Lope opiekuje się osieroconą, młodziutką siostrzenicą (w tej roli Catherine Deneuve). Wkrótce ojcowskie uczucie przeradza się w pożądanie. Tristana poznaje jednak młodego malarza Horacio, opuszcza dom by powrócić do niego po dwóch latach…