Filmy na podstawie poematu

Ulysses to cwany złodziejaszek, który namawia dwóch niezbyt rozgarniętych kompanów więziennej doli do ucieczki. Mamieni wizją wolności i odnalezieniem ukrytego skarbu, w więziennych kajdanach przeżywają podróż życia przez stan Missisipi.

Filmowa adaptacja dzieła Homera. Główny bohater Odyseusz (Armand Assante), po podboju Troi pragnie powrócić do ojczystej Itaki, jednakże podróż morska znacznie się wydłuża. Spędza w podróży wiele lat, przeżywając rozmaite przygody i spotykając wiele mitologicznych stworów, Bogów czy postaci...

Grendel będąc jeszcze małym dzieckiem, widzi jak Duńscy wojowie zabijają jego ojca. Kilka lat później, wyrasta on na potężnego lecz zdeformowanego mężczyznę. Wierząc w swe siły, postanawia pomścić ojca. Napada wiec co noc na osadę Duńczyków, zabijając po kolei oprawców ojca. Na pomoc Duńskiemu królowi przybywa Beowulf, wraz z dwunastoma swoimi najlepszymi ludźmi. Wojownik obiecuje, że dostarczy władcy głowę Grendela, którego wszyscy mają za strasznego trolla. Wraz z upływem czasu i kolejnymi nieudanymi zasadzkami, Beowulf zaczyna widzieć w trollu zwykłego człowieka, pragnącego odpłacić się za wyrządzone krzywdy. Ale dane słowo do czegoś zobowiązuje.

Bibliotekarz mieszkający w małym mieście, ma do wykonania bardzo ważną misję. Oto musi ustrzec swą rodzinę i przyjaciół przed zgubnym wpływem Pana Ciemności. A ten kusi w sposób bardzo umiejętny. Urządza wspaniały karnawał...

Film jest adaptacją słynnej ballady Adama Mickiewicza „Świteź”. W malowniczy ukazuje ostatnie chwile z życia pradawnego grodu Świteź. Szukając ocalenia od haniebnej śmierci, jego mieszkańcy ofiarowują swój los Bogu, który zmieniając ich w nenufary – symbol niewinności – unieśmiertelnia pamięć o tamtych wydarzeniach.

Blanche (Ligia Borowczyk) jest młodą, cnotliwą, piękną żoną Mistrza na zamku (Michel Simon), w zacisznej krainie. Każdy mężczyzna jest w niej zakochany, w tym król i jego sługa Bartolomeo (Jacques Perrin), odwiedzający Mistrza.

Wybitni aktorzy Teatru Narodowego sięgnęli po poemat, który powstał z tęsknoty autora za krajem lat dziecinnych. Julian Tuwim pisał „Kwiaty polskie” na obczyźnie – w Brazylii i Stanach Zjednoczonych, po opuszczeniu Polski w wyniku wybuchu II wojny światowej. Utwór, nawiązujący do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego, poeta ukończył po powrocie do kraju w 1946 r. Poruszył w nim kwestie patriotyzmu i miłości do ojczyzny, życia społecznego i wiary. Szczegółowo opisał ulice i miejsca, które darzył wielkim sentymentem, przywołał scenki rodzajowe z ulic rodzinnej Łodzi. Wspomnienia z dzieciństwa i liryczne wyznania przeplatane są opisami przyrody i politycznymi polemikami. Aktorom Teatru Narodowego towarzyszył Bogdan Hołownia, który zagrał na fortepianie szlagiery przedwojennej Warszawy. Jan Englert zapytany, dlaczego zainteresował się utworem Tuwima powiedział: „Poezja Tuwima, a szczególnie „Kwiaty polskie” są fantastycznym scenariuszem dla aktora. To jest poezja, która lepiej brzmi mówiona, niż czytana po cichu (...) Ta poezja wymaga uruchomienia wyobraźni plastycznej. Aktor mówiąc, musi widzieć to, co mówi. Tuwim uruchamia obrazy. Więc siłą rzeczy jakby zaprasza do interpretowania, do opowiedzenia tych obrazów, do nasycenia ich własną indywidualnością. (...) ten poemat jest dowcipny, słowotwórczy, niezwykle polski”.