Filmy relacja rodzinna, turcja

Serial Wichrowe wzgórze to emocjonująca opowieść o miłości, nienawiści i skomplikowanych relacjach rodzinnych, rozgrywająca się w małym tureckim miasteczku. Głównymi bohaterami są Zeynep i Halil, których losy splatają się w nieoczekiwany sposób, na zawsze zmieniając ich życie.

Pewnego dnia Sandy przypadkowo odkrywa, że mąż ją zdradza. Nie mogąc się z tym pogodzić bierze rozwód i wyprowadza się z dziećmi do San Francisco. Poznaje tam Arama, którego wkrótce zatrudnia do opieki nad dziećmi. Z czasem oboje stają się sobie coraz bliżsi, a ich znajomość przeradza się w miłość. Problem w tym, że Aram jest od niej o kilkanaście lat młodszy.

Mehmet jest nowym zdobywcą Stambułu. Pracuje w wodociągach, ma młodą narzeczoną. Podczas burdy po meczu zaprzyjaźnia się z Berzanem, ulicznym sprzedawcą i kurdyjskim aktywistą. Pewnego razu podczas kontroli autobusu policja odnajduje obok Mehmeta porzuconą torbę z bronią. Przesłuchanie staje się brutalne i długie, gdyż zatrzymany wygląda podejrzanie kurdyjsko (ma ciemne włosy i ostre rysy twarzy). To zdarzenie niesie za sobą przykre konsekwencje: krąg znajomych Mehmeta stopniowo się przerzedza, w pracy pojawiają się problemy, spotyka się z szykanami ze strony sąsiadów, jego dziewczyna się załamuje. Jedyną osobą, która w pełni go rozumie jest Berzan, jednak i on nieustannie ściera się z policją. Gdy wydarza się tragedia, Mehmet wyrusza w długą podróż na Wschód (do ojczyzny Kurdów) i przechodzi tam powolną, lecz nieodwracalną metamorfozę. Dramatyczna przypowieść o tożsamości, przyjaźni, lojalności.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Dwie siostry i brat prowadzą chaotyczne życie. Nesrin ma męża i syna, z którymi nie może się porozumieć. Güzin zaharowuje się w wolnym zawodzie i jest uzależniona od obojętnego kochanka. Mehmet to abnegat i cynik, żyjący w ruderze na marginesie społeczeństwa. Rodzeństwo próbuje działać razem, gdy okazuje się, że ich żyjąca daleko na wsi matka, wyszła z domu i zaginęła. Przenikliwy komentarz do współczesnej sytuacji Turcji, gdzie tradycja ściera się z nowoczesnością, a gwałtowna migracja do miast wykorzeniła i rozdzieliła wiele rodzin. Jednocześnie pojawia się pytanie o starość i chorobę oraz ludzką wobec nich bezradność – kwestie niezwykle aktualne w każdym społeczeństwie,w którym konsumpcjonizm i życiowy komfort przesłoniły inne wartości.

Oparta na faktach historia amerykańskiego turysty aresztowanego za przemyt haszyszu. Przez 4 lata znosi nieludzkie traktowanie w tureckim więzieniu. Przed końcem wyroku ponownie staje przed sądem, który skazuje go na 30 lat. Tylko dzięki hartowi ducha i wsparciu współwięźnia udaje mu się przetrwać i zdobyć się na odwagę, by złapać tzw. "midnight express" (slang. "ucieczka").

Ma bardzo mały wzrost, ale wiele uporu i odwagi: oto Kurczak Mały. Wywołał panikę w swym mieście Dębki Duże, wołając, że spadło niebo, gdy tymczasem to tylko żołądź uderzył go w głowę. Minął rok. W tym czasie Kurczak bardzo mocno pracował nad odbudowaniem swojej reputacji – przede wszystkim w oczach nadopiekuńczego ojca, Bucka Gdaka. W końcu się udało: Kurczak został mistrzem baseballu i lokalnym bohaterem. Lecz znów spotkał go podobny wypadek, jak przed rokiem – coś mu spadło na głowę. Jest absolutnie pewien, że tym razem chodzi o realne zagrożenie. O swych podejrzeniach Kurczak mówi tylko najbliższym przyjaciołom: śwince Speckowi Zawiotkiemu, kaczce Luśce Kuperczak i rybce Fiszowi Chybarybie. Pragnie za wszelką cenę udowodnić, że ma rację. Może liczyć na pomoc przyjaciół, która zawsze jest szczera, choć czasem bywa też kłopotliwa...

Amerykański dziennikarz próbuje wyjaśnić zaginięcie przyjaciela w Stambule.

Ayse ma 19 lat. Jest młodą dziewczyną z tureckiej prowincji, którą poznajemy na ślubnym kobiercu. Hasanowi, panu młodemu, do szczęścia na oswajanej austriackiej ziemi brakować może tylko opiekunki domowego ogniska. Opowieść przenosi się do tureckiej diaspory we współczesnym Wiedniu. Wrażenie pewnej tajemnicy ukrywanej na weselu przed rodziną Ayse zyskują wnet swe uzasadnienie – panna młoda w Wiedniu nie zagrzeje miejsca w łożu swego prawowitego męża. Ayse nie wygląda jednak na zdziwioną faktem, że to głowa rodziny i zarazem ojciec jej ślubnego będzie jej przewodnikiem na drodze do zostania matką. Wydaje się, że od samego początku znała swe zadanie - zostać kumą, drugą żoną.