Filmy zgorzknienie

Żyjący w ubóstwie sierota Pip (Jeremy Irvine) niespodziewanie otrzymuje od tajemniczego darczyńcy olbrzymią fortunę. Pieniądze pozwalają mu na całkowitą zmianę życia - teraz Pip jest bogatym londyńczykiem. Swoją nową pozycję wykorzystuje, by pozyskać względy pięknej arystokratki Estelli (Holliday Grainger), w której potajemnie kochał się od dziecka. Jednak szokująca tajemnica, kryjąca się za bogactwem Pipa, raz jeszcze odmieni jego losy, a także wszystkich, którzy są mu bliscy...

Fabułę filmu tworzą przeplatające się powojenne losy byłego pilota RAF-u, działaczki Związku Walki Młodych i oddanego komunisty. Tłem dla historii bohaterów, miejscami przebijającym się na pierwszy plan, są wydarzenia polityczne kolejnych okresów odradzającej się Polski. Opowieść o trudnych wyborach, skomplikowanych sytuacjach i o losach zwykłych ludzi, którzy po II wojnie światowej chcieli na nowo rozpocząć normalne życie. Obraz, który cenzura ukryła przed oczami widzów na przeszło dwadzieścia lat.

Claude Berri przeniósł na ekran bestsellerową powieść Anny Gavaldy. Książkę francuskiej pisarki w samej Francji kupiło ponad siedemset tysięcy osób. Dziś jest czytana w 32 krajach. A w niemieckim wydaniu opatrzono ją banderolą z napisem: „Świat Amelii”. Rzeczywiście nad filmem unosi się duch Amelii - niezwykłej dziewczyny, która potrafi uszczęśliwiać innych. Podobna do niej jest Camille, introwertyczna bohaterka Po prostu razem, która pokonuje strach przed życiem i zmienia na lepsze siebie i swoje otoczenie. Przyglądanie się tej metamorfozie wzrusza i uwrażliwia, bo pozwala na nowo odkryć tajemnice ludzkich emocji

Para głównych bohaterów, Marion (Vanessa Redgrave) i Arthur (Terence Stamp), to starsze małżeństwo, mieszkające w obskurnym blokowisku w Newcastle. Ona, niezmiennie pogodna, otwarta na ludzi, uśmiechnięta i życzliwa, uczęszcza na próby chóru emerytów, prowadzone przez młodą nauczycielkę śpiewu, Elizabeth (Gemma Arterton) w osiedlowej świetlicy. On, zgorzkniały, mrukliwy tetryk, skłócony z synem (Christopher Eccleston), stroniący od ludzi, dowozi tylko swoją schorowaną żonę, na wózku inwalidzkim raz w tygodniu na próby, samemu nie wchodząc nawet na salę. Ponieważ chór przygotowuje się do konkursu, Elizabeth wybiera repertuar składający się z dość zaskakujących i nie oczywistych evergreenów, w rodzaju "Let’s talk about sex". Artur, kochający Marion do nieprzytomności, pogrążający się coraz bardziej w smutku i samotności, uważa to wszystko za kompletną bzdurę, wyczerpującą niepotrzebnie jej energię i resztki sił witalnych. Podczas całej historii bohater, pod wpływem ciągu rozmaitych perypetii i zdarzeń, przechodzi przemianę, stając się innym człowiekiem, pojednując się z synem, otwierając się bardziej na ludzi.

Dziewczyna wykorzystuje zbieg okoliczności do spotkania się z mężczyzną umówionym na randkę w ciemno z inną.

Lśniący, przeszklony hotel na szczycie odległej prowansalskiej góry stanowi scenerię dla tragikomicznego gobelinu o obsesyjnym, miłosnym układzie. Film został zakazany do wyświetlania w kinach przez cały okres okupacji za ciemne przedstawienie hedonistycznych ekscesów klasy rządzącej. Dziś jest często wyróżniany jako największe osiągnięcie Jeana Grémillona. Cri-Cri (Madeleine Renaud), była tancerka operetki, prowadzi karczmę w Haute-Provence. Zajazd jest w remoncie, ponieważ opiekuje się nim właściciel zamku, Patrice Le Verdier (Paul Bernard), samolubny i zdeklarowany arystokrata. Michele Lagarde (Madeleine Robinson), przybywa do hostelu, aby poczekać na swojego ukochanego, Rolanda Maillard (Pierre Brasseur). Patrice zakochuje się w Michele i wzbudza zazdrość Cri-Cri. Młody inżynier, Julien (Georges Marchal), pracujący przy tamie, ratuje Michele od tego intryganta gospodarza. Arystokrata zabija Rolanda. Niedługo potem robotnicy zatrudnieni przy tamie znajdują martwego Patrice.

Starego zgorzkniałego skąpca w noc wigilijną odwiedzają duchy, mające mu pokazać, że jeszcze nie jest za późno, aby zmienić się na lepsze.