Filmy 1949

Paryż, 1810 rok. Historia wynalezienia stetoskopu przez doktora Laenneca (Pierre Blanchar), który zwycięsko walczył z chorobami. Aż do momentu, gdy sam chory wrócił do rodzinnej Bretanii.

Rzym , druga połowa lat czterdziestych XX wieku . Beniamino Lomacchio, pracownik gminy wraz z żoną i dwojgiem dzieci pozostających na ich utrzymaniu, po tym jak stracił dom po zamachu bombowym w czasie drugiej wojny światowej, postanowił tymczasowo przenieść się do budynku zamkniętej szkoły. Wszystko przebiega dobrze, dopóki urząd miasta nie zdecyduje się ponownie otworzyć szkołę. Lomacchio rozpoczyna więc poszukiwanie nowego mieszkania.

Profesor Bresci jest człowiekiem głęboko oddanym studiowaniu historii i kultury Wschodu. Pewnej nocy mimowolnie przywołuje diabła, który proponuje spełnienie każdego jego życzenia. Bresci zachwycony wypowiada swoje życzenia: chce zostać sławnym i zakochać się w pięknej sekretarce znanego polityka.

Akcja dzieje się podczas martwego sezonu letniskowego w małej miejscowości nadmorskiej. Do jednego z hotelików przybywa młody człowiek - który, jak się okazuje - spędził w tym budynku ponure dzieciństwo jako sierota - popychadło do wszystkiego. Wyjechał jako kochanek podstarzałej a majętnej piosenkarki, pozornie wybawiony. Kiedy jednak zaczął w tamtym związku ponownie schodzić do poprzedniej roli, zabił. Teraz wraca, bezskutecznie usiłując wyzwolić się od ciśnienia przeszłości, szantażującego go osobnika i wymiaru sprawiedliwości.

Guy de Kerentrec (Jacques Pills) jest bezczynnym młodym spadkobiercą. W kasynie dosłownie rujnuje arabskiego księcia Alego Beya (Robert Burnier), który chcąc odbudować swoje życie, zaciąga ogromny hazardowy dług, który obiecuje spłacić w ciągu kilku dni, gdy tylko znajdzie pieniądze. Co więcej, księżna Kerentrec (Denise Grey) aranżuje małżeństwo swojej chrześniaczki Sabine (Danielle Godet) z Guyem, którego oczekuje się na zamku na prezentacje przed publicznością gości. Facet nie przestaje czekać i w końcu wysyła telegram, w którym wyjaśnia, że ​​ma lepsze rzeczy do roboty niż chodzenie na tego rodzaju przyjęcia. Zirytowana księżna wychodzi, aby wyjaśnić wszystko swojemu siostrzeńcowi, a za nim podąża jej kamerdyner Léon. Sabine również odchodzi, ale sama. Po kilku nieudanych wyjaśnieniach między namiotem a siostrzeńcem Guy instruuje Léona, aby poszedł i odebrał swój dług od księcia. Książę okazuje się, że nie jest w stanie tego zrobić, Leon wpada na pomysł przejęcia żon księcia w zastaw do czasu uregulowania należnej sumy. Wszystkie żony księcia się zgadzają, z wyjątkiem Brigitte, która ucieka. Następnie jej miejsce zajmuje Sabine (której Guy nigdy nie widział). Następuje bardzo długa sekwencja, w której księżna robi wszystko, co w jej mocy, aby uniemożliwić Guyowi sypianie z jego młodymi damami... a po tygodniu frustracji rzuci się w ramiona Sabine, obiecując jej wieczną miłość.

Krótko po drugiej wojnie światowej w Wenecji nakręcono adaptację Romea i Julii. Na marginesie bohaterów dramat Szekspira przeżywa z kolei dwójka młodych ludzi: Angelo (Serge Reggiani), hutnik szkła z Murano i Giorgia (Anouk Aimée), córka faszystowskiego sędziego. Wcielają się w rolę gwiazd filmu i doświadczają niepewnej miłości, która zawsze jest zagrożona, w szczególności przez intrygi podejrzanego Raffaele (Pierre Brasseur), naganiacza rodziny Maglia. Angelo zostaje zabity, a Georgia umiera obok niego.

Ojciec dziewczynki w sierocińcu pisał do córki, która nie pamiętała go, opowieści o swoim sukcesie w biznesie. W rzeczywistości podszywał się pod znajomego, przystojnego hazardzistę. Gdy ojciec umiera, gracz zabiera ją z sierocińca i opowiada jej prawdę. Ale wtedy dziewczyna jest już w pełni dojrzałą, piękną kobietą...

Gdy właściciel drukarni zostaje znaleziony martwy, prokuratura okręgowa zakłada, że było to samobójstwo. Opinii tej nie podziela zastępca prokuratora Howard Malloy, który podejrzewa, że ma to związek z ekstremistyczną grupą polityczną nazywaną "Krzyżowcami". Mężczyzna nabiera pewności, kiedy zamordowany zostaje dziennikarz, który w swoich artykułach atakował tą grupę. Malloy, wraz z wdową po słynnym sędzim rozpoczyna dochodzenie...

Pierre Bernier (Yves Vincent) jest malarzem. Sukces odniósł dzięki obrazowi pt. "Naga kobieta", do którego pozowała Loulou (Gisèle Pascal), którą poślubił. Ale czas minął i teraz kocha księżniczkę Paule de Chabran (Michèle Philippe), piękną, bogatą i zamężną kobietę. Chce się rozwieść, aby móc poślubić Paule de Chabran, ku rozpaczy Loulou, która próbuje popełnić samobójstwo. Przepełniony wyrzutami sumienia Pierre postanawia zostać z Loulou, ale kiedy ona rozumie, że robi to z litości, a nie z miłości, decyduje się wyprowadzić i odnajduje Roncharda (Jean Davy), innego malarza i byłego kochanka.

Arlette (Colette Richard) i jej brat Jean (Jean-Pierre Méry) zostają sami i zrujnowani po samobójstwie ojca. Jean znalazł pracę w Kamerunie, ale żeby nie zostawić siostry samej, postanawia wysłać ją do ich jedynych krewnych, czterech kuzynek, sióstr i starych panien Davernich mieszkających w najstarszej dzielnicy starego miasta na północy. Psotna młodość Arlette wstrząśnie smutną rutyną starych panien. Odkrywając dawną nieznaną idyllę jednej z sióstr, Marie (Elisa Ruis), Arlette spróbuje ponownie połączyć wątki, jednocześnie znajdując miłość.