Filmy biografia

Rozległy portret aktora Laurenta Terzieffa, którego talent i wyjątkowe aktorstwo od ponad pięćdziesięciu lat zdobywają wierną publiczność.

Droga na szczyt, serial produkcji LeBrona Jamesa i Mavericka Cartera, to inspirujący dokument o życiu i karierze światowej klasy komików, muzyków i sportowców. W każdym odcinku inna gwiazda zaprasza widzów w swoje rodzinne strony i odwiedza z nimi wszystkie miejsca, które odegrały ważną rolę w jej dorastaniu. Poznajemy członków rodzin, trenerów, nauczycieli, mentorów i bliskich przyjaciół naszych idoli. Dzięki ich wspomnieniom ważnych, często bardzo intymnych chwil, mamy szansę przekonać się, kim byli bohaterowie serialu, zanim zyskali sławę. Nieznane dotąd szerszej publiczności relacje pozwalają nam ujrzeć ich w najważniejszych dla nich momentach życia w świetle, w jakim nie widział ich nikt, i dowiedzieć się, jak zdobywali szczyt.

Nowy Jork, jesień 1984. Nocą nachodzą Amálię najbardziej odległe wspomnienia. Obojętność matki i śmierć siostry. Zbyt wczesna dorosłość, zainicjowana namiętnością do gitarzysty Francisca Cruza, a potem lokalne i międzynarodowe sukcesy. I w końcu kryzys małżeństwa z rozsądku. Dojrzałość artystyczna, która nie chciała iść w parze z dojrzałością emocjonalną. Była rozdarta między dwoma kochankami. Eduardo Ricciardi, tenisista i playboy nie akceptował jej plebejskich korzeni, drugi, żonaty bankier, Ricardo Espírito Santo, był jej partnerem duchowym. Kres nadziei na wspólną przyszłość doprowadził ją do małżeństwa z Césarem Seabrą. Były też ponure tony - bolesny okres związany ze zdradą ze strony rodziny i związaniem się z reżimem faszystowskim. Zostaje on przełamany występem w Koloseum w Lizbonie podczas rewolucji goździków.

Dokumentalny portret Agnieszki Osieckiej – poetki, prozaiczki, reżyserki, autorki tekstów piosenek.

Film dokumentalny ukazujący historię pana Fasoli. Poznajemy biografię Rowana Atkinsona od dzieciństwa, przez początki kariery, aż po szczyt popularności. Obraz okraszony jest fragmentami m.in. z seriali Jaś Fasola i Czarna Żmija.

Tytułowy bohater, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, był nie tylko patriotą, wybitnym publicystą i jednym z najpoczytniejszych pisarzy w międzywojniu (oraz współcześnie), ale także stanowił kogoś w rodzaju inżyniera ludzkich serc oraz umysłów. Jego los w sztuce Bukowskiego i Dancewicza poznajemy przez pryzmat dziejów niejakiego Stanisława Webera vel Stanisława Nowaka – rzekomego pierwowzoru powieściowego Nikodema Dyzmy. I choć życie pisarza przerwały tragiczne, niewyjaśnione zresztą do dziś wydarzenia, to wykreowany przez niego człowiek z awansu typowy karierowicz nie tylko przetrwał zagładę przedwojennego świata, ale i święci triumfy w każdej kolejnej epoce: zarówno więc w PRL-u, jak i współcześnie. O tym wszystkim, a zatem o obyczajowości i polityczności życia w Polsce dwudziestowiecznej, a także o niezliczonych romansach pisarza wpierw uwielbianego, a w Polsce Ludowej krytykowanego i, w końcu, zakazanego opowiada wspaniale obsadzony i brawurowo zagrany spektakl „Dołęga-Mostowicz. Kiedy zamykam oczy”.

Na podstawie relacji żony i przyjaciół przedstawione zostało bujne życie pisarza Marka Hłaski.

Jeden z dwóch pokazywanych na festiwalu filmów Wiszniewskiego, które w PRL zostały dopuszczone na ekrany. Dawna przodownica pracy, w hieratycznych pozach deklamująca swój życiorys, ukazana została w sztucznym świecie, zaludnionym przez symbole z epoki: postaci górników, rybaków i żniwiarek z kronik, plakatów, banknotów. Dowodząc fałszu czasów stalinowskich, autor starał się zrozumieć ich zdumiewającą trwałość. Brązowy Smok za scenariusz na Krakowskim Festiwalu Filmowym.