Filmy relacja mężczyzna-kobieta, na podstawie sztuki, film czarno-biały

Luźna adaptacja sztuki Szekspira „Wiele hałasu o nic”.

Do kraju wraca sławny śpiewak Vinconti, który ostatnie siedemnaście lat spędził poza granicami kraju. O jego powrocie dowiaduje się Mira Stella, gwiazda polskiej rewii, niegdyś wielka miłość artysty, którego to uczucia owocem jest Lili – dziecko, o którym ojciec nic nie wie. W tym czasie młody reporter „Dzwonka Wieczornego”, Jerzy Murski, próbuje przeprowadzić wywiad z panią Stellą, lecz zainteresowanie swe dość szybko przenosi na jej córkę.

Gerald zakochuje się i żeni ze śpiewaczką operową Lisą. Wkrótce okazuje się jednak, że pożycie nie jest udane i Gerald jedzie do USA.

Zaliczony do Złotej Setki Teatru Telewizji spektakl w reż. Adama Hanuszkiewicza. Sztuka Jeana Giraudoux była jednym z pierwszych zarejestrowanych przedstawień Teatru Telewizji. Premierę miała w 1958 roku. Nieśmiała, pełna zahamowań dziewczyna imieniem Agnieszka, którą zagrała Kalina Jędrusik, spotyka przypadkiem niejakiego pana de Bellac (Adam Hanuszkiewicz), który zdradza jej tajemnicę powodzenia u mężczyzn. By je zdobyć, wystarczy tylko mówić wszystkim, że są piękni. Agnieszka zaczyna stosować receptę nieznajomego w pracy. Umiejętnie łechtając próżność współpracowników i zwierzchników, sprawia, że nudne biurowe życie zmienia się nie do poznania…

Jedna z najbardziej znanych komedii Williama Szekspira w reż. Zygmunta Hübnera. Złota Setka Teatru Telewizji. „Poskromienie złośnicy” Williama Szekspira to zawiła, pełna przebieranek i qui pro quo opowieść o sekutnicy, którą ujarzmił sprytny młodzieniec. Padewskiego kupca Baptystę los obdarzył sporym majątkiem i dwiema pięknymi córkami. Do łagodnej i tkliwej Bianki (Anna Seniuk) wzdycha rój wielbicieli, wśród nich szlachetny Hortensjo (Ryszard Pietruski) i romantyczny Lucenzio (Jan Nowicki). Natomiast jej starszą siostrę Katarzynę (Magdalena Zawadzka) młodzieńcy omijają z daleka, bojąc się jej szyderczych docinków i złośliwości.

Poszczególnych części dramatu nie łączą ani osoby bohaterów, ani fabuła. Pierwsza część „Świadków” – rodzaj prologu–- to poemat rozpisany na dwa głosy, uzasadniający ideę „naszej małej stabilizacji”. Małych trosk „o szafę /i o spodnie w szafie i o poetykę / i porcelanę i estetykę /i kieliszki i etykę…” Część II to scena z życia pary małżonków. Wypowiadają banalne słowa, wykonują rutynowe czynności. Gra pozorów nie przesłania jednak pustki, jałowości, ukrytej niechęci, obojętności. Pozornie sielankową scenkę drastycznie puentuje opowieść mężczyzny o małym chłopcu, który morduje kotka. W części III dwaj mężczyźni, uparcie tkwiący w fotelach, odwróceni tyłem do siebie i świata, toczą zdawkowy dialog. Niby są to zwierzenia, tak szczere, jak tylko dwaj mężczyźni mogą ze sobą otwarcie rozmawiać. Naprawdę ich słowa niczego nie wyjaśniają.

Zakochani w sobie Jaroslav i Růženka wyruszają na wycieczkę w towarzystwie matki dziewczyny. Podczas zwiedzania zamku spóźniają się na powrót i są zmuszeni spędzić tam wyjątkową noc. Przenoszą się do XIV stulecia i przeżywają mrożące w żyłach przygody, z których niełatwo ujść z życiem. A to jeszcze nic w porównaniu z tym, co czeka ich ze strony matki Růženki…

Vojtěch Karásek to młody, utalentowany rzeźbiarz, który zakochał się w Barušce, córce Šlapáka, byłego tkacza, a teraz… złodzieja. Dlatego dziadek Vojtěcha, kościelny, początkowo odmawia wnukowi pozwolenia na zawarcie małżeństwa, ale później, w obawie, że młodzieniec wyjedzie do Ameryki, warunkowo zgadza się na zaręczyny. Czy jednak Baruška Šlapáková jest uczciwą kobietą? Wkrótce się to okaże.