Filmy mormon, nastolatek

Piętnastoletnia Rachel (rewelacyjna Julia Garner) mieszka wraz ze swoją liczną rodziną w mormońskiej wiosce gdzieś w stanie Utah. Odizolowana od świata dziewczyna dnie spędza na studiowaniu Biblii i zabawach z rodzeństwem. Kiedy jednak pewnego dnia w jej życiu pojawia się staroświecki odtwarzacz kaset magnetofonowych, zafascynowana znajdującą się w nim niebieską taśmą, Rachel zaczyna obsesyjnie o nim myśleć. Religijna bohaterka wierzy, że zaszła w ciążę z głosem, który wyśpiewuje nagrany na kasecie hit i wszem i wobec głosi teorię o niepokalanym poczęciu, jakiego doświadczyła. Najdziwniejszy w tym wszystkim jest fakt, że Rachel naprawdę jest przy nadziei. Ortodoksyjna rodzina traktuje jej stan jako niebezpieczną transgresję i domaga się logicznych wyjaśnień. Dziewczynie nie pozostaje więc nic innego, jak wyruszyć w drogę w poszukiwaniu ojca swojego dziecka.

Rachel Wilcox jest zbuntowaną nastolatką, która przeklina, pije i kompletnie nie liczy się z opinią innych. Matka decyduje się zabrać dziewczynę do babci, by tam spędzić w trójkę całe lato. Spędzony wspólnie czas i odkrywanie rodzinnych tajemnic pomaga całej trójce zrozumieć, że więzy które je łączą są zbyt silne, by próbować je zerwać.

Rok 1977. Roman Polański, który po sukcesie filmów Chinatown i Dziecko Rosemary ma u stóp cały filmowy świat, zostaje aresztowany w Los Angeles. Oskarża się go o uprawianie seksu z 13-letnią dziewczynką. Reżyser staje się ofiarą bezprecedensowego w dziejach Hollywood medialnego spektaklu. Brukowce oskarżają go o organizowanie satanistycznych orgii. Sędzia przed ogłoszeniem wyroku zwierza się znajomemu, że "da popalić temu polskiemu sukinsynowi". Polański ucieka ze Stanów w dniu ogłoszenia wyroku, łamiąc zasady zwolnienia warunkowego. Nie wraca tam już nigdy. Marina Zenovich poświęciła pięć lat życia na rozjaśnienie mroków tamtego procesu. Powstał film wyciągający na światło dzienne nieznane wcześniej fakty. Pojawiają się w nim ludzie, którzy nigdy dotąd nie wypowiadali się w tej sprawie. Dość szybko okazało się, że proces był skandaliczną mieszanką uprzedzeń, niepohamowanych ambicji i chęci zaspokojenia społecznej żądzy odwetu na przybyszu znikąd, który w kilka lat podbił Fabrykę Snów. Część amerykańskich mediów postrzegała Polańskiego jako "dziwacznego karła mówiącego ze śmiesznym akcentem". Podczas gdy dla europejskich dziennikarzy był wielkim artystą, który padł ofiarą purytańskiej moralności i hipokryzji, dla ich kolegów zza oceanu stał się obcym, któremu należało dać nauczkę. Reżyserka, umiejętnie wplatając w narrację fragmenty filmów Polańskiego, udowadnia, że ci, którzy go sądzili, brali fikcję za rzeczywistość.