Filmy taniec, populizm

George Bailey (James Stewart) to młody mężczyzna z małego miasteczka Bedford Falls, który prowadzi wraz ze swym wujem Billym (Thomas Mitchell) kasę budowlaną. W Wigilię Bożego Narodzenia wuj gubi 8000 dolarów, podczas drogi do banku w celu zrobienia depozytu. Załamany George traci sens życia. Gdy dochodzi do próby samobójczej niespodziewanie zjawia się z pomocną dłonią Anioł...

Autentyczna historia konia wyścigowego, który mimo fatalnych początków na torze stał się największym championem w czasie Wielkiego Kryzysu.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.