Filmy nihilizm, nastolatek

Film zrealizowany przez Piera Paolo Pasoliniego. Jest to historia grupy młodych ludzi, uprowadzonych na polecenie faszystowskich dygnitarzy. Niewinni i niczego nieświadomi stają się częścią chorych i perwersyjnych zabaw o podłożu seksualnym.

Seymour (Ewan McGregor) ma wszystko, co Ameryka lat 60-tych definiowała jako szczęście: piękną żonę Dawn (Jennifer Connelly), dobrą pracę, wymarzony dom na wsi i ukochaną córkę, Merry (Dakota Fanning). Dzień, w którym dowiaduje się, że jego jedyne dziecko jest zdolne do brutalnych ataków terroryzmu, będzie ostatnim dniem jego dotychczasowego życia. Czy amerykański sen o szczęściu, pokoju i dobrobycie był tylko marzeniem jednego pokolenia?

Paul zrobi wszystko, żeby ochronić swoją rodzinę przed nadciągającym tajemniczym wirusem. Na całym świecie nie ma dla nich bezpiecznego miejsca, oprócz opuszczonego domku w środku lasu. Żyją według surowych zasad, chcąc przetrwać najgorsze. Sytuacja komplikuje się, gdy do chatki trafia kolejna rodzina poszukująca schronienia... Jak daleko można się posunąć, by ocalić najbliższych?

Jenny (Kelly Reilly), nauczycielka w szkole podstawowej i jej chłopak Steve (Michael Fassbender) wyjeżdżają z Londynu na weekend. Steve robi Jenny niespodziankę i zabiera ją w piękne, odludne miejsce, nad jezioro. Teraz czeka tylko na odpowiedni moment, żeby wręczyć jej zaręczynowy pierścionek. Nad brzegiem jeziora rozbijają namiot, pływają, opalają się i cieszą spokojem. Wkrótce w pobliżu rozsiada się grupa hałaśliwych nastolatków z psem. Kiedy Steve w końcu zwraca im uwagę, zaczynają zachowywać się jeszcze głośniej, zaczepiają parę. W końcu odchodzą. Następnego dnia z plecaka giną kluczyki do samochodu Steve’a. Para biegnie do lasu szukać auta. Tymczasem małolaty w najlepsze urządzają sobie jazdę crossową w terenie. Za kierownica w okularach Steve’a siedzi przywódca bandy Brett (Jack O’Connell). Zatrzymuje samochód. Dochodzi do przepychanki. Pojawia się nóż. Od przypadkowego ciosu Steve’a ginie ukochany rottweiler Bretta. Żarty się skończyły. Sielski weekend zamienia się koszmar, w którym Jenny i Steve zaczynają walczyć o życie.

Tytułowa Mowa ptaków jest językiem, jakim posługują się wykluczeni z agresywnej, hałaśliwej większości: dręczony przez dzieci nauczyciel historii, wyrzucony z pracy polonista, trędowaty kompozytor, dziewczyna sprzątająca w domu bankiera, szpotawa kwiaciarka i zafascynowana kinem uczennica. Zepchnięci na out przez reprodukujący bezmyślność system, przez skandujące „Nie-na-wi-dzę! Nie-na-wi-dzę!” stadionowe bandy nazioli; na swoją obronę mają tylko ironię, kwiaty i cytaty z klasyków.

Amerykańska rodzina przeprowadza się do opuszczonej od 40 lat posiadłości w Hiszpanii. Wkrótce jej członkowie zaczynają zachowywać się bardzo dziwnie, co doprowadza do rozpadu więzi między nimi. Córka, Regina (Anna Paquin) wie, że wpływa na to atmosfera nowego domu. I coś (albo ktoś), co również zamieszkuje ich dom... Dlatego postanawia działać i wraz ze swoim chłopakiem, Carlosem (Fele Martinez) rozpoczyna śledztwo. Wkrótce odnajdują człowieka o nazwisku Villalobbos (Reixach). Jest on architektem, który zaprojektował i wybudował ich dom według instrukcji pewnej bardzo dziwnej grupy ludzi.... W rodzinie Reginy destrukcja postępuje: choroba ojca (Iain Glen) pogłębia się, matka (Lena Olin) zachowuje się tak, jak gdyby wszystko wokół niej było niewidzialne, zabawki małego Paula nagle zaczynają znikać, a Regina odbiera złowieszczy telefon...

Rok 1968. Wielka Brytania. Szkoła dla chłopców. Uczniowie zostają oskarżeni o bunt. Poznajemy Micka i jego młodszych przyjaciół, którzy się zbuntowali przeciwko dotychczasowemu porządkowi panującemu w szkole...

Zagadkowy tytuł oznaczający w dialekcie romańskim "pamiętam" znakomicie oddaje poetykę i nastrój tego obrazu. Jest to opowieść o jednym z miasteczek włoskiej prowincji w latach 1930 - 35, kiedy to największy wpływ na sytuację ówczesnych Włoch wywierał kościół i ideologia faszystowska. Przede wszystkim jest to jednak historia mieszkańców włoskiej prowincji - ludzi, których życie upływa obok głównych nurtów życia politycznego i społecznego. Jest to historia leniwego, zamkniętego w sobie, nieprzeniknionego życia włoskiej prowincji, historia obijactwa, mizernych uczuć, śmiesznych po trosze aspiracji i pragnień - mówił o swym filmie Fellini. Reżyser jest daleki od idealizowania wspomnień z dzieciństwa. Jego film jest w równej mierze krytyczny co szyderczy. A mimo to z każdego kadru przebija wzruszenie i czułość wobec spraw i ludzi tamtego świata. Wobec wspomnień, których okruchy uwiecznione zostały z niezwykłą siłą artystycznej wizji.

Gilles (Cyprien Fouquet) i Christine (Virginie Ledoyen) mieszkają na przedmieściach Paryża. Ich rodzice są nieskuteczni i prowadzą bezcelowe życie. Gilles zdominowany przez swego ojca, podejmuje liczne próby wyzwolenia się z krępujących więzów jego opiekuńczości. Kradnie drobne rzeczy w supermarkecie. Pomaga mu zbuntowana Christine, ale zostają przyłapani i wysłani siłą do domu opieki. Uciekają i udają się do domu, w którym mieszkają inni młodzi ludzie. Następnie decydują się udać na południe, gdzie jest komuna, w której działają artyści. Podejmą decyzję, która zmieni całe ich życie ...