Filmy przyjaźń, szpital, deszcz, pielęgniarka

Tomek- bramkarz pierwszoligowego klubu zwolniony z powodu kontuzji - to wdowiec wychowujący trzynastoletnią córkę Martę. Mając na uwadze jej dobro postanawia wyprowadzić się z podrzędnej dzielnicy Warszawy, w której przez kilka ostatnich lat był zmuszony wynajmować mieszkanie. Jego wybór pada na Konstancin - ekskluzywną, podwarszawską miejscowość, gdzie Marta miałaby szansę na dobrą szkołę, lepsze sąsiedztwo i bardziej odpowiednie towarzystwo. Żeby jednak jego marzenie mogło się spełnić Tomek w nowym miejscu musi znaleźć zarówno mieszkanie, jak i pracę. Tomek w trakcie swoich poszukiwań przypadkowo spotyka Barbarę (Elżbieta Słoboda), która - nie zawracając sobie zupełnie głowy takim drobiazgiem, jak płeć - przystojnego czterdziestokilkulatka uważa za odpowiednią osobę na stanowisko prowadzącego dom jej córki, Agaty.

Dwaj mężczyźni, Benigno i Marco, spotykają się w szpitalu, obaj czuwają przy swoich ukochanych, pogrążonych w śpiączce kobietach. Są jakby odgrodzeni od swych ukochanych niewidzialnym i bolesnym murem milczenia. Do zatopionych w ciszy kobiet nie docierają żadne sygnały ze świata zewnętrznego, jednak Benigno, młody i niezwykle wrażliwy pielęgniarz, nieustannie podejmuje próbę dotarcia do Alicji. Marco, czterdziestoletni dziennikarz, milczy przy łóżku Lidii, nie potrafiąc przełamać złowrogiej i ostatecznej ciszy...

Akcja filmu skupia się na wielkim potentacie przemysłu tytoniowego, który chcąc zwiększyć zyski swojej firmy zatrudnia Nicka Naylora, znakomicie znającego się na swoim fachu rzecznika prasowego. Naylor zrobi wszystko, aby zadowolić swojego pracodawcę, ale wciąż chce być nieskazitelny w oczach 12-letniego syna.

Klasyka polskiej kinematografii. Serial Konrada Nałęckiego powstał na podstawie książki Janusza Przymanowskiego, który jest także współautorem scenariusza. Nakręcono trzy serie przygód załogi „Rudego” – łącznie 21 odcinków. PRL-owskie władze chętnie traktowały serial jako materiał propagandowy, prezentujący obowiązującą wówczas wersję historii z polsko-radzieckim sojuszem na pierwszym planie. Janek wstępuje w szeregi Wojska Polskiego do oddziału wojsk pancernych. Zostaje włączony do załogi czołgu o numerze 102. Wraz ze swoimi wiernymi towarzyszami broni Olgierdem, Gustlikiem, Grigorijem i psem Szarikiem rusza wyzwolić ojczyznę. Dla dzisiejszego widza „Czterej pancerni i pies” pozostają znakomitą produkcją wojenno-przygodową. Zrealizowane z rozmachem sceny batalistyczne, trzymająca w napięciu akcja, zabawne dialogi i przede wszystkim doskonałe postacie stworzone przez wybitnych aktorów – to nieprzemijające wartości serialu.

Dionizy Złotopolski (Henryk Machalica) mieszka w Złotopolicach wraz z synem Markiem (Kazimierz Kaczor), niezależnym senatorem, najczęściej zresztą przebywającym w Warszawie, i jego żoną Barbarą (Anna Nehrebecka), którzy mają dwóch dorosłych synów. Starszy Waldemar (Andrzej Nejman) jest gospodarzem i prowadzi gospodarstwo. Nie ma szczęścia w miłości i wciąż szuka kandydatki na żonę. Okazuje się, ze znalezienie partnerki, która zgodziłaby się wraz z nim zamieszkać na wsi jest trudne. Młodszy syn – Kacper Złotopolski (Andrzej Piaseczny) to czarna owca w rodzinie. Rzucił szkołę i postanowił rozpocząć karierę muzyka. Druga linia rodu – Gabrielowie mieszkają w Warszawie. Wywodzą się od bliźniaczej siostry Dionizego, Eleonory (Alina Janowska). Jej syn – Wiesław (Paweł Wawrzecki) jest komendantem posterunku policji na Dworcu Centralnym, a jego żona Marta (Ewa Ziętek) prowadzi luksusową kawiarnię. Mają razem syna – Tomka (Piotr Szwedes), który ku rozpaczy rodziców rzucił studia medyczne i rozpoczął karierę akwizytora – jego zdaniem w ten sposób najszybciej dorobi się dużych pieniędzy. Starszy syn Mirek (Radosław Elis) i jego żona Weronika (Agnieszka Sitek) oczekują narodzin pierwszego dziecka. Córka Wiesława z pierwszego małżeństwa, Agata (Paulina Młynarska), pracuje w agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

Maurice i Ian to dwaj starzejący się aktorzy. Niegdyś wielkie postacie londyńskich teatrów i kina, dzisiaj pozostały im tylko wspomnienia i czekanie na śmierć. Chociaż starają się do tego podejść z dystansem, rutyna wdarła się już do ich życia. Przerywa ją pojawienie się młodej siostrzenicy Iana, Jessie. Zamknięta i opryskliwa z początku dziewczyna wywraca ich życie do góry nogami.

W lesie, z dala od zgiełku miasta, stoi stary dwór, w którym mieści się elitarna szkoła z internatem. Mieszkają i uczą się w niej dzieci bogatych rodziców oraz utalentowane dzieci z biednych rodzin. Po szkole krążą opowieści według których w lesie kryje się straszliwe zło. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że większość tych opowieści to prawda. Dopiero kiedy jeden z nauczycieli znika w niewyjaśnionych okolicznościach kilkoro z jego uczniów rozpoczyna śledztwo...

Tytułowy Johnny to młody Amerykanin, który z powodu wpojonych mu przez nieżyjącego już ojca ideałów, zaciąga się do wojska, aby jak twierdzi, podczas I wojny światowej "walczyć o demokrację". Podczas inspekcji okopów Johnny zostaje wyznaczony do idiotycznej misji, w której zostaje bardzo ciężko ranny. Wybuch bomby pozbawia go rąk, nóg oraz twarzy, a w dalszej konsekwencji - również wzroku, słuchu i węchu. Lekarze cudem ratują młodego żołnierza, który po umieszczeniu w szpitalu określony jest mianem "warzywa". Diagnoza lekarzy nie jest do końca trafna. Wewnątrz zmasakrowanego organizmu nadal funkcjonuje mózg. Chłopakowi udaje się wymyślić sposób porozumiewania się z otoczeniem przy pomocy alfabetu Morse'a. W ten sposób Johnny nawiązuje kontakt z jedną z pielęgniarek...

Samotny punkt na środku morza, o który codziennie rozbijają się tysiące fal. Platforma wiertnicza, na której do chwili tragicznego wypadku pracują tylko mężczyźni. Tajemnicza kobieta z przeszłością (Sarah Polley) trafi tutaj, aby zaopiekować się ociemniałym pracownikiem platformy (Tim Robbins). Pielęgniarkę i pacjenta połączy uczucie, które odsłoni porażające sekrety. Josef i Hanna poznają wspólnie smak prawdy i kłamstwa, radości i cierpienia.

1942 rok. Okupowany Paryż. Zastępca reżysera a zarazem członek francuskiego ruchu oporu Jean-Devaivre przyłącza się do niemieckiego studia filmowego "Continental Films" aby uniknąć podejrzeń i uzykać namiastkę bezpieczeństwa. Przez wiele następnych lat szpieguje reżyserując francuskie filmy produkowane przez Niemców...