Filmy sztuka, malarka

Opowieść o burzliwym romansie słynnej malarki Fridy Kahlo z jej mentorem i kochankiem Diego Riverą. Fascynacja Fridą Kahlo rosła w miarę jak odkrywano jej złożoną osobowość. Jej walka, cierpienie, wiara, miłość, jej burzliwy związek z Riverą, rewolucyjne poglądy i niezwykły styl jej malarstwa, stworzyły podstawę prawdziwej legendy. Za swą bohaterkę ogłosił ją amerykański ruch feministyczny. Nawet świat mody nie oparł się tej fasynacji lansując modę na „piękną, aztecką dziewczynę”.

Ten film biograficzny przedstawia życie malarza, litografa i ojca współczesnego plakatu. W epoce Montmartre pod koniec XIX wieku, kiedy francuskie śmietanki towarzyskie trafiały do ​​slumsów w paryskich kabaretach i burdelach, młody Henri de Toulouse-Lautrec (Régis Royer) poświęcił się malarstwu i obcował z prostytutkami, by zapomnieć o swojej deformacji.

Jest to biografia amerykańskiego malarza – Jacksona Pollocka, jednego z największych twórców XX w., wyjątkowego człowieka, którego ktoś kiedyś określił jako "artystę hołubiącego tajemnicę, znaną postać, której nikt nie znał".

Wielkie oczy to film oparty na prawdziwej historii malarki Margaret Keane w reżyserii jednego z największych wizjonerów współczesnego kina – Tima Burtona. W latach sześćdziesiątych XX wieku świat zachwyca się intrygującymi portretami kobiet i dzieci o tajemniczych, wielkich oczach. Autorstwo obrazów przypisuje sobie niezwykle ambitny Walter Keane. Jednak za genialnymi pracami stoi żyjąca w jego cieniu żona Margaret. Kobieta walczy o prawdę, uznanie i wyzwolenie się spod wpływu bezwzględnego despoty oraz z roli, którą narzuca jej społeczeństwo.

Kuratorka galerii ponownie odkrywa swoją pasję do sztuki (i nie tylko), gdy przyjeżdża do rodzinnego miasta na święta i spotyka dawną miłość z liceum.

Motyw kobiety fatalnej przewijający się w zachodniej kulturze od mitu Salome poprzez męskich malarzy okresu symbolizmu aż po czasy współczesne. Wizerunek kobiety w sztuce malarskiej kształtowany głównie przez mężczyzn zmieniał się wraz z prawami, jakie płeć piękna uzyskiwała w społeczeństwie. Jak wygląda on dziś, gdy kobiety doszły do głosu i same mogą wyrazić się poprzez sztukę?

Monodram Doroty Landowskiej na motywach książki Angeliki Kuźniak „Stryjeńska. Diabli nadali”. Scenariusz spektaklu napisała Anna Duda. Zasadnicza oś akcji w spektaklu „Stryjeńska. Let's dance Zofia”, została oparta na dramatycznych losach Zofii Stryjeńskiej, najbardziej znanej – obok Tamary Łempickiej – polskiej plastyczki dwudziestolecia międzywojennego, przedstawicielki art deco. Dorota Landowska buduje portret artystki, zmagającej się z rzeczywistością, w której nie istniała możliwości rozwoju artystycznego i zawodowego dla kobiety. Landowska przenosi na scenę historia życia Stryjeńskiej, podejmując szereg aktualnych tematów – feminizm, przemijanie, łączenie życia prywatnego z niezależnością twórczą, nieszczęśliwą miłością, schizofrenią, stratą. Ale przede wszystkim buduje portret kobiety niezależnej, której pragnieniem jest żyć i tworzyć.