Filmy deszcz, automatyczna sekretarka

Cotton Marcus ma już dość oszukiwania ludzi, odprawiając fałszywe egzorcyzmy. By raz na zawsze z tym skończyć postanawia się zdemaskować i nagrać wszystko przy udziale ekipy telewizyjnej. Tylko, że to co miało być kolejnym, rutynowym zadaniem okazuje się czymś więcej, a Cotton po raz pierwszy staje naprzeciw prawdziwego zła.

Bohaterem filmu jest szef ochrony banku, którego rodzina zostaje porwana. Zdesperowany mężczyzna kradnie ze swojego banku 37 milionów dolarów, których żądają porywacze. Kidnaperzy nie zamierzają jednak poprzestać na przyjęciu gotówki. Mają plan, który doprowadzić może do skazania mężczyzny za napad na bank.

Dr Joe Darrow nie może odzyskać równowagi po śmierci swojej ukochanej żony Emily. Wydaje mu się, że wszędzie widzi ważki, które przypominają mu kształt jej znamienia. Wkrótce jeden z dawnych pacjentów Emily, który obudził się ze śmierci klinicznej, mówi mu, że żona próbuje się z nim skontaktować. Joe chce za wszelką cenę rozwikłać tę zagadkę. Pomaga mu w tym siostra Madeline (Linda Hunt), katolicka zakonnica, która uświadamia Joe'mu, że jest pewna nierozwiązana sprawa pomiędzy nim a żoną.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jest w szoku, ale w jeszcze większą psychozę wpada, kiedy następnego dnia jej mąż pojawia się w domu cały i zdrowy. Kobieta podejrzewa, że wcześniej doznała jakiegoś złudzenia. Zaczyna ją prześladować upiorne przeczucie, że tragedia, która była jej wizją, nastąpi naprawdę. Za wszelką cenę stara się, by nie doszła ona do skutku.

Wiadomość zakłóciła codzienny spokój japońskiej stolicy od kilku dni: młody mężczyzna, nazywany „czterooki” (Shinji Takeda) z powodu swoich grubych okularów, trafił na pierwsze strony gazet, strzelając do ludzi z bliskiej odległości, bez wyraźnego powodu. Młoda Hinano (Hinano Yoshikawa), której brat jest policjantem, dostrzegła portret robota danej osoby i wkrótce nabrała pewności, że widziała już tego zamachowca na linii metra, którą jedzie każdego ranka. Wbija sobie do głowy, żeby sama znaleźć enigmatyczną postać...