Filmy relacja mężczyzna-kobieta, relacja ojciec-syn, relacja matka-córka

Nejat stanowczo nie pochwala wyboru owdowiałego ojca, Alego, który związał się z prostytutką Yeter. Jednak bohater zmienia zdanie na temat kobiety, gdy odkrywa, że wysyła ona pieniądze swej mieszkającej w Turcji córce, by dziewczyna mogła opłacić studia. Nagła śmierć Yeter rozdziela ojca i syna. Nejat decyduje się na podróż do Stambułu, by odnaleźć córkę Yeter, Ayten. Tymczasem polityczna aktywistka, Ayten uciekła przed turecką policją i schroniła się w Berlinie. Zaprzyjaźniła się tutaj z młodą kobietą, Lotte, która proponuje tureckiej rewolucjonistce, by zamieszkała w jej rodzinnym domu. Zaproszenie bardzo nie podoba się konserwatywnej matce Lotte, Susanne. Po aresztowaniu Ayten traci swój azyl; zostaje deportowana z powrotem do Turcji i osadzona w tamtejszym więzieniu. Lotte wyjeżdża do Turcji, ale na miejscu orientuje się, że sytuacja Ayten wygląda na beznadziejną...

Przeszło dwadzieścia lat temu w pewnym sierocińcu splotły się losy siedmiorga dzieci. Wiktor, Michał, Andrzej, Basia, Leszek, Weronika i Gabriela przyrzekli sobie, że przez resztę życia będą się wspierać i nikt z nich nigdy nie zostanie sam. Ich aniołem - opiekunem była Maria Zięba, która pracowała w tym czasie w domu dziecka i pokochała te dzieci jak swoje. Z czasem ich przyjaźń przerodziła się w więź silniejszą niż więzy krwi. Punktem zwrotnym w życiu wszystkich okazała się tragiczna śmierć Wiktora. Niejasne okoliczności wypadku tylko pogłębiły szok związany z jego przedwczesnym odejściem. Wiktor Brzozowski był szanowanym biznesmenem, szefem prężnie działającej firmy budowlanej, człowiekiem kojarzonym z pieniędzmi i sukcesem. Dla swoich przyjaciół był jednak kimś o wiele ważniejszym. Już w sierocińcu przyzwyczaili się przypisywać mu rolę nieformalnego przywódcy i opiekuna. O tym, że Wiktor dobrze wywiązał się z tego zadania świadczyć może choćby jego ostatnia inwestycja - Dom przy ulicy Wspólnej. Dzięki niemu ludzie, których kochał najbardziej na świecie znaleźli swoje miejsce na ziemi. To właśnie tu, co dnia, przeżywają wraz z rodzinami i przyjaciółmi radości i smutki swojego życia...

Uwielbiany przez widzów, przebojowy serial TVP. Nadawany jest nieprzerwanie w TVP2 od września 2007 r. Serial Barwy szczęścia jest drugim – po M jak miłość – najbardziej lubianym serialem telewizyjnym, co pokazuje liczba widzów zasiadających przed telewizorami, by śledzić bohaterów. Bohaterami są mieszkańcy warszawskiej ulicy Zacisznej. Niektórzy z nich znają się od lat, inni dopiero sprowadzili się na osiedle „Pod Sosnami”. Młodsi szukają swojej drogi, starsi próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Widzowie od wielu lat śledzą losy rodzin Marczaków, Zwoleńskich, Cieślaków, Grzelaków, Pyrków i Walawskich. Codzienne obowiązki i troski, rodzinne konflikty i dramaty, małżeńskie kłopoty, lecz także chwile wielkiej radości związane z pomyślnymi wydarzeniami w życiu rodzinnym i zawodowym składają się na rzeczywistość mieszkańców osiedla „Pod Sosnami”. Nie brak tematów trudnych, takich jak problem tolerancji obyczajowej i rasowej czy przemocy w rodzinie.

Na czele wielopokoleniowej rodziny Lubiczów stoją dziadkowie, Maria i Władysław. Pani Maria prowadzi aptekę w swoim domu na warszawskiej Sadybie. Pomaga jej córka Elżbieta. Druga córka, Dorota, jest zakonnicą. Starszy syn, Paweł, ceniony chirurg pracuje w szpitalu, a popołudniami dorabia w spółdzielni lekarskiej. Młodszy, Ryszard, jest hydraulikiem. Wraz z żoną Grażyną na próżno marzy o upragnionym dziecku. Wszystkie dzieci i wnuczęta często odwiedzają gościnne mieszkanie dziadków. Na krótko przed siedemdziesiątymi urodzinami seniorki rodowego klanu w domu Lubiczów pojawia się także ich jeszcze jedna córka Monika, od lat skłócona z rodzicami. Czyżby happy end? Nie, już pierwszy odcinek filmu zapowiada wielkie kłopoty.

Sympatyczna, ale nieco nieokrzesana Frania Maj (Agnieszka Dygant) zostaje nianią trójki dzieci bogatego i popularnego producenta seriali telewizyjnych, Maksymiliana Skalskiego (Tomasz Kot).

Stany Zjednoczone, czasy dzisiejsze. Dwoje nastolatków z rozbitej rodziny - rodzeństwo David i Jennifer - w czasie sprzeczki o to, jaki kanał TV wybrać wyrywa sobie pilota z rąk. Pilot, bez którego ich nowego telewizora nie da się uruchomić, ulega zniszczeniu. David jest zrozpaczony, bo nie będzie mógł oglądać kolejnego odcinka komediowego, czarno-białego sitcomu "Miasteczko Pleasantville" z lat 50-tych. Jak na zawołanie zjawia się trochę tajemniczy serwisant TV i wręcza Davidowi nowego pilota o dość nietypowym wyglądzie...

Satyra na lata PRL-u. Serial opowiada o przygodach kilku rodzin pochodzących z różnych grup społecznych. Wszyscy bohaterowie wprowadzają się do nowo oddanego bloku na warszawskim osiedlu. Na nowych mieszkańców czeka wiele niespodzianek oraz przebiegły gospodarz Anioł.

Państwo Barbara (Kathleen Turner) i Oliver (Michael Douglas) Rose są małżeństwem z długim stażem. Planują rozwód. Żadne z nich nie zamierza rezygnować z domu. Rozpoczynają walkę o posiadłość. Nie przebierają w środkach, aby tylko osiągnąć swój cel.

Ja to mam szczęście to serial komediowy opowiadający losy przezabawnej pięcioosobowej rodziny. Akcja głównie dzieje się w kuchni – miejscu rodzinnych spotkań, gdzie poruszane są tematy codzienne, czasami komiczne, czasami tragiczne, gdzie się plotkuje przy kawie lub wypłakuje przy tabliczce czekolady. W rodzinie rządzi twardą ręką Joanna, z zawodu pielęgniarka. Jej obecny mąż Jerzy, oddany bezgranicznie i zakochany po uszy, pracuje jako deweloper. W domu jest troje dzieci: Ela –córka Joanny z poprzedniego związku, nastoletni syn Jerzego oraz 8-letnia Zosia, córka Jerzego i Joanny. W wychowaniu dzieci uczestniczą także była żona Jerzego i były mąż Joanny. Swoje trzy grosze wtrącają także dziadkowie: rodzice Joanny oraz pełna temperamentu, kochająca życie i… mężczyzn matka Jerzego. Taka mieszanka prowadzi do wielu zabawnych sytuacji.

W czasie imprezy urządzonej przez duży sklep w przeddzień Bożego Narodzenia, aktor, który powinien odgrywać Św. Mikołaja, jest pijany. Reżyser imprezy, Doris Walker (Maureen O'Hara), namawia przechodnia, staruszka Krisa Kringle'a (Edmund Gwenn), by zajął miejsce Mikołaja. Wszystko skończyło się pomyślnie i w nagrodę Kringle otrzymuje pracę w sklepie. Ale kiedy menedżer sklepu pan Shellhammer (Philip Tonge) nakłania, by Kris próbował sprzedawać dzieciom popsute zabawki, staruszek się oburza i zamiast tego odsyła dzieci do innego sklepu, należącego do konkurenta, pana Gimbela (Herbert Heyes). W ten sposób Kringle poznaje Susan Walker (Natalie Wood), samotnie wychowywaną przez matkę. Dorastająca bez ojca Susan próbuje po swojemu zeswatać matkę i ich sąsiada, prawnika Freda Gailey'a (John Payne). Kris próbuje jej pomóc w osiągnięciu tego celu…