Filmy zjazd, student

Ekscentryczny student wyższej szkoły medycznej Hunter "Patch" Adams (Robin Williams) ma dwa marzenia - chce być lekarzem, ale i klownem. Pragnie te dwie profesje połączyć ze sobą, co spotyka się z krytyką ze strony wykładowców. Głosząc wbrew opinii autorytetów medycznych teorię, że śmiech jest zaraźliwy, stawia swoją dalszą karierę pod ogromnym znakiem zapytania. Opuszczając klinikę psychiatryczną, Patch postanawia zostać nadal lekarzem, ale leczyć niekonwencjonalnymi metodami. Do smutnych sal szpitalnych wprowadza zabawki, baloniki, zachęca chorych do śmiechu i opowiadania żartów. Uważa, że drobne schorzenia można uleczyć uśmiechem, cięższe przypadki wyleczy klown. Choć wszyscy lekarze są zdania, że Patch lekceważy medycynę i jej dorobek, to jego wyniki w nauce przeczą ich obawom. Mimo wszystko sam dziekan nie ustaje w wysiłkach, chcąc doprowadzić do wydalenia Adamsa ze studiów.

Akcja filmu rozgrywa się w dwóch planach: współczesnym i historycznym. Do Warszawy przyjeżdża na stypendium młody francuski historyk. Zakochuje się w pięknej Polce, studentce historii sztuki. Na ścianie dworku w Walewicach wiszą portrety Napoleona Bonaparte i szambelanowej Marii Wawelskiej, wielkiej miłości cesarza, wykorzystującej jego względy do wstawienia się za ojczyznę. Para współczesnych bohaterów dostrzega swoje uderzające podobieństwo do postaci historycznych i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki parokrotnie przenosi się w czasy napoleońskie, gdzie wciela się w rolę Napoleona i pani Wawelskiej.

Absolwenci Akademii Medycznej spotykają się na balu z okazji rocznicy uzyskania dyplomów. Opuszczają zabawę, by odwiedzić mieszkającego daleko kolegę, który się na niej nie zjawił. Rzekomo jadą do niego pociągiem, w wagonie towarowym. Prawda wyjdzie na jaw później. Na razie odbywa się psychodrama: obrachunek młodych lekarzy z epoką stalinowską, w której studiowali, z własnymi postawami, jakie przyjmowali wtedy jako aktywiści komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Niezwykle oryginalny pod względem formalnym film Jerzego Skolimowskiego z 1967 r., ze względu na wymowę antystalinowską oraz ironiczny portret zetempowców, na którym rzekomi ideowcy okazują się konformistami, czekał na premierę czternaście lat! Czarno-białe Ręce do góry to pełnometrażowy debiut fabularny Witolda Sobocińskiego (w czołówce jako drugi autor zdjęć wymieniony jest Andrzej Kostenko).