Filmy polityka, lewica

Komedia Marka Kochana w reżyserii Bodo Koxa jest spektaklem o trójce cudownie ocalałych z katastrofy samolotowej rozbitków, którzy znaleźli się na niezamieszkałej wyspie w okolicach Bermudów. Dwaj bohaterowie w średnim wieku i po przejściach rodzinnych, Mirosław i Radomir (Radosław Pazura i Cezary Pazura), prezentują diametralnie różne poglądy i odmienne charaktery zatem mimo tragicznej sytuacji nie potrafią odnaleźć wspólnego języka. Mirosław, pozornie ten wyżej urodzony, ma się za lepszego od tego drugiego, Radomira, w jego przekonaniu prostaka i gbura. Nie chce z nim współpracować i nie zależy mu na budowie tratwy ratunkowej, woli oddawać się malkontenckim rozważaniom, wymyślać pretensje i drwiny. Sytuacji nie poprawia nagłe pojawienie się Pięknej Pani (Anna Karczmarczyk). Mimo iż panowie jednoczą się na chwilę, rywalizując o względy kobiety, ostatecznie obaj przegrywają. Zdaniem Bodo Koxa tekst Marka Kochana jest satyrycznym opisem obecnej sytuacji społecznej w Polsce, gdzie dwa zwaśnione obozy, zamiast poświęcać swoją energię na rzecz współpracy, trwonią ją na spory i wzajemne, bolesne złośliwości. Trójkąt Bermudzki kojarzony jest z zagadką, tajemnicą. Trójkąt dwóch antagonistów i pięknej kobiety jest też zagadką i kryje w sobie tajemnicę.

Ironiczny tytuł dokumentu odnosi się do zaostrzenia radykalnych nastrojów w Polsce ostatnich kilku lat. Zgodnie z początkowym napisem stanowi on „niechronologiczną dokumentację wybranych zdarzeń społecznych”. Reżyser zestawia ze sobą marsze, demonstracje i uliczne zamieszki, ale także wystąpienia organizacji antyfaszystowskich. Nielinearna konstrukcja buduje wrażenie eskalacji emocji i nienawiści podczas zgromadzeń publicznych. W obiektywie Pawła Paprzyckiego Polacy jawią się jako naród głęboko skłócony, a nawet podzielony na grupy posługujące się tymi samymi pojęciami w zupełnie innym znaczeniu.

Wypadek powodujący wiele ofiar - runięcie starej, czynszowej kamienicy zamieszkanej gęsto przez najbiedniejszych - zwraca uwagę na działalność wielkiego przedsiębiorstwa budowlanego, którego właścicielem i dyrektorem jest niejaki Nottola. Wykop pod fundamenty budowanych przezeń wieżowców był, jak się okazuje, bezpośrednią przyczyną osunięcia się gruntu i zawalenia stojących w pobliżu starych domów. Nottola, szermując hasłem modernizacji miasta i cywilizacyjnego postępu, uzyskuje zezwolenie Rady Miejskiej na kontynuowanie robót. Śledztwo zostaje umorzone. Z kolejnych domów przeznaczonych do rozbiórki wysiedla się lokatorów. Tylko lewicowym członkom Rady, którzy na własną rękę kontynuują dochodzenie, wychodzi na jaw, że tereny, na których mają stanąć luksusowe wieżowce, przeznaczone były pod tanie budownictwo komunalne, a Nottola wszedł w posiadanie tych terenów drogą korupcji.

Bizanti jest redaktorem naczelnym dziennika "Il Giornale". Pewnego dnia, na pierwszej stronie gazety zostaje umieszczona wiadomość, że w podmiejskim parku znaleziono zwłoki zgwałconej i zamordowanej czternastoletniej dziewczyny. Wokół informacji, której zwykłym miejscem byłaby kronika kryminalna, dziennik zaczyna tworzyć atmosferę publicznego zagrożenia i histerii. Wówczas, posługując się odpowiednio spreparowanymi poszlakami, jako domniemanego przestępcę, gazeta Bizantiego wskazuje policji i opinii publicznej młodego ultralewicowca - Maria Boni. Neofaszyści - faktyczni mocodawcy Bizantiego - zyskują w ten sposób skuteczną broń w zbliżającej się kampanii wyborczej. Tymczasem jeden z pracowników Bizantiego, młody dziennikarz Roveda, uparcie i na własną rękę dochodząc prawdy trafia na trop rzeczywistego mordercy.