Filmy surrealizm, restauracja, czarna komedia

Louis Aubinard (Bob Hoskins) nieśmiały fotograf, który specjalizuje się w inscenizowaniu scen biblijnych, poszukuje modela dla Jezusa. Robi przysługę dla chorego przyjaciela, który prosi go, by podłożył swój głos do filmu porno z udziałem Sybil (Natasha Richardson). W międzyczasie znajduje swój model Jezusa (Jeff Goldblum). Tylko patrzeć jak ta trójka tworzy romantyczny trójkąt, a model staje się ulubieńcem tłumów wierzących.

Podrzędni zabójcy po spartaczonej robocie uciekają na przymusowe wakacje do Brugii. Podczas gdy Ken (Brendan Gleeson (I)) korzysta z okazji i rozkoszuje się pięknymi plenerami, porywczy i nieroztropny Ray (Colin Farrell) wyrusza na poszukiwanie przygód. Wdaje się w spór z przejeżdżającymi turystami, rozpoczyna romans z miejscową pięknością (Clémence Poésy) jednocześnie walcząc z jej byłym chłopakiem-skinheadem, imprezuje z opryskliwym, kręcącym surrealistyczny film, karłem z Ameryki. Wyprawa obydwu mężczyzn staje się jeszcze dziwniejsza, gdy Ray orientuje się że Harry chce się go pozbyć, a o wykonanie tego zadania poprosił… Kena.

Albert Spica i jego żona Georgina, przychodzą codziennie do francuskiej restauracji Richarda Borsta i spędzają tam wiele godzin na delektowaniu się kolejnymi przysmakami serwowanymi przez szefa kuchni. Albert jest bardzo wymagającym klientem i takiego samego poświęcenia wymaga od Georginy. Często bije ją i poniża, aby pokazać swoją wyższość. Pewnego dnia, Georgina poznaje w restauracji Michael, prostego właściciela księgarni, w którym się zakochuje. Pod nosem męża, zaczyna go zdradzać w kuchni restauracji.

Filmu "Do ciebie, człowieku" nie da się streścić ani opowiedzieć. Trzeba go obejrzeć. Zobaczyć staruszka poruszającego się za pomocą balkonika, który ciągnie za sobą skrępowanego smyczą psa. Zobaczyć, jak nikogo wokół to nie dziwi. Smutne? Tak. Komiczne? Bardzo. Takich scen jest wiele. Bo "Do ciebie, człowieku" jest specyficznym, brawurowo pomyślanym rejestrem przeróżnych stron ludzkiej egzystencji, ilustracją starego skandynawskiego przysłowia: „Człowiek jest radością dla drugiego człowieka, ale też może być źródłem bólu”. Burząc przyzwyczajenia widza, odchodząc od chronologii i spoglądania na rzeczywistość jako ciąg przyczyn prowadzących do określonych skutków Andersson uzyskał przejmujący efekt – wrażenie, że oglądamy własne życie, nad którym ktoś z uwagą się pochylił.

Matka 15-letniej Vanessy jest prostytutką, a ojczym molestuje ją seksualnie. W końcu rodzice dziewczyny trafiają do więzienia. Władze chcą wysłać ją do przytułku dla trudnej młodzieży. Vanessa jednak ma inne plany. Kradnie samochód i uzbrojona w pistolet wyrusza w długą podróż, by zamieszkać z babcią, której zresztą nigdy nie widziała. Po drodze jej auto psuje się na autostradzie, a dziewczyna zabiera się w dalszą drogę z przypadkowym kierowcą – Bobem Wolvertonem, który podaje się za psychologa pomagającego młodzieży z trudnych środowisk…

Rok 1968. Wielka Brytania. Szkoła dla chłopców. Uczniowie zostają oskarżeni o bunt. Poznajemy Micka i jego młodszych przyjaciół, którzy się zbuntowali przeciwko dotychczasowemu porządkowi panującemu w szkole...

Albert Markovski (Jason Schwartzman), biznesmen piastujący wysokie stanowisko w dużej korporacji, niespodziewanie znajduje się na życiowym zakręcie. Wydaje mu się, że seria zbiegów okoliczności, jakie go spotykają, ma jakieś niezwykłe metafizyczne wytłumaczenie. Zdesperowany zwraca się o pomoc do małżeństwa Bernarda i Vivian Jaffe (Dustin Hoffman i Lily Tomlin), czyli dwuosobowej agencji detektywów. Obserwacja obiektu (czyli Alberta) z bliska, zgłębianie jego codziennego rozkładu zajęć, rozmowy ze znajomymi i rodziną – wszystko to prowadzi detektywów na trop.

Kevin Costner w roli pana Brooksa, którego alter ego to seryjny morderca. Demi Moore gra twardą panią detektyw, której determinacja w pracy przyciąga uwagę i budzi respekt mordercy, którego ściga. Prowadzi to do dziwnej relacji między nimi.