Filmy Austria

Zrealizowany kilka lat temu, film Piotra Szalszy opowiada historię urny z sercem Chopina. Przewieziona, po śmierci kompozytora w Paryżu, przez jego siostrę Ludwikę, do Warszawy, od roku1864 przechowywana była, (do roku 1944), w kościele Św.Krzyża w Warszawie. Podczas Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 roku, na krotko przed zburzeniem świątyni przez hitlerowców, urnę udało się wyprowadzić poza Warszawę i do końca wojny przechować w bezpiecznym miejscu. Frapujące szczegóły wydarzeń, uzupełnione nieznanymi dotąd materiałami archiwalnymi z niemieckich kronik, przedstawione zostały w filmie w formie dokumentalno - inscenizowanej.

Tybet. Marzec 2008. Przez kraj przeszła największa demonstracja odkąd Chiny w 1959 roku przejęły kontrolę. Tymczasem Tybetańczycy na uchodźstwie maszerują do swojej ojczyzny zdeterminowani, aby wesprzeć swych rodaków. Jest to rok dramatycznych możliwości dla Tybetu. Przez ponad 20 lat The Dalai Lama, duchowy i polityczny przywódca, dążył, aby na rzecz utraty niepodległości zyskać autonomię dla swojego kraju. Chiny jednak ciągle odrzucały jego propozycję. W związku z tym co raz więcej Tybetańczyków kwestionuje jego strategię. Czy pokojowa i kompromisowa ścieżka Dalai Lamy doprowadzi do znalezienia rozwiązania dla Tybetu? Czy też głosy wołające o niepodległość wezmą górę?

Rok 1999, kilka dni przed Świętem Dziękczynienia. Po nieudanym napadzie na bank w Los Angeles Bruce McGray znalazł się na samym dnie. Pragnie zostawić wszystko za sobą i rozpocząć nowe życie, może w zakątku Ameryki Południowej, który tak obrazowo opisuje w dzienniku nieznana kobieta: w opuszczonym gaju pomarańczowym na wybrzeżu Kolumbii. Bruce znajduje w dzienniku kilka niezwykłych fotografii, które wydają mu się znajome. Ma wrażenie, że coś go łączy z tajemniczą młodą kobietą. Nie wie jednak jeszcze, że dziennik postawi pod znakiem zapytania całą jego przyszłość. Podczas gdy władze federalne i nowojorska policja zacieśniają pętlę, Bruce wyrusza na poszukiwanie własnej tożsamości.

Wielki Piątek w polskim miasteczku Pruchnik jest scenerią dla ciekawego rytuału. Chociaż jak w każdym innym miejscu, wszystko uroczyście zmierza do mszy świętej, to jednak tradycyjna Droga Krzyżowa wieki temu została zastąpiona ewidentnie antysemickim widowiskiem. W trakcie porannego rytuału, ku uciesze dzieci, mieszkańcy dokonują symbolicznego linczu na Judaszu symbolizowanym przez słomianą kukłę, ostatecznie wrzucając go do rzeki.

Pompenzuballen to spojrzenie na Aleksandrię, wieś, w której Kaczmarek spędzał jako dziecko wakacje, łączą go więc z nią specjalne, bo sentymentalne więzy. Nie jest to jednak nostalgiczna pocztówka, ale zdystansowana, niemal antropologiczna analiza: miejsca, tubylców i ich zagadkowych zwyczajów. Perspektywa Kaczmarka jest spojrzeniem zdziwionego cudzoziemca, spojrzeniem obcego – który kontempluje rozmaite lokalne osobliwości: spotkanie koła gospodyń wiejskich, cheerleaderki tańczące w rytm alarmu samochodowego, zakrapianą libację, czy puszczaną z samochodu audycję o korzyściach zbierania grzybów. Dodatkowy dystans do przedmiotu swoich badań Kaczmarek wprowadza poprzez stylistyczne zabiegi, jakim poddaje swoją narrację: cytuje fragmenty klasycznych filmów czy amerykańskich reklam z lat 50. Ujawnia kulisy castingu, który przeprowadził przed filmem: na którym wszyscy otrzymali to samo zadanie aktorskie. Mieli się po prostu… przytulić. Polską prowincję w Pompenzuballen ogląda się jak drżący, migotliwy obrazek w kalejdoskopie, wystarczy delikatne przesunięcie i to, co widzimy, zmienia się w coś zupełnie innego.

Loos Ornamental przedstawia 28 budynków oraz miejsc zaprojektowanych przez austriackiego architekta Adolfa Loosa (1870-1933). To właśnie on jest twórcą słynnego domu bez brwi w Wiedniu oraz autorem książki Ornament i zbrodnia. Loos był przeciwnikiem ozdób w architekturze. Ornament właściwie nie jest ozdobny -przestaje taki być, kiedy widzimy całą wewnętrzną strukturę materiałów, z jakich został wykonany, wówczas staje się bardzo wymierny i materialny. U Heinza Emigholza ornament jest widzialny właśnie jako przekrój. Twórca kontynuuje kierunek wyznaczony przez sławnego architekta przenosząc ozdoby na ekran w ich strukturalnej dwuwymiarowości.

Tragikomiczna historia dojrzałego mężczyzny, który nie potrafi poradzić sobie z żalem za niewykorzystaną szansą na karierę muzyka rockowego. Robert Brenneis grał przed laty w rockowym zespole. Dziś wspomnieniem po tamtych latach jest bolesna świadomość, że inny z członków zespołu Roland Pokorny stał się prawdziwą gwiazdą popu... Robert nie znosi siebie, swojego życia, rodziny... To niezrozumiałe - zarabia ucząc muzyki w wiedeńskiej szkole, ma kochającą i utalentowaną żonę Doris i szesnastoletniego syna Michaela. A jednak przekonanie o zmarnowanym życiu wiedzie go na skraj załamania, co doprowadza do tragicznych następstw.

24 Realities per Second to portret Michaela Hanekego: jego sposobu pracy i podejścia do kina. Nina Kusturica i Eva Testor towarzyszyły Hanekemu przez dwa i pół roku: przy szukaniu motywów, na premierach filmów, podczas publicznych wystąpień i rozmów z widzami, przy wywiadach radiowych i pracy na planie, w montażowni. Nieliczne rozmowy odbywały się w samochodzie, pociągu czy samolocie. Z tych obserwacji wyłania się obraz człowieka ogarniętego obsesją twórczą. Inaczej niż w przypadku licznych wywiadów z Hanekem film ten nie koncentruje się na jego elokwentnych wypowiedziach, ale na warsztacie reżysera.

Film zbudowany jest na zasadzie prezentacji kolejnych widzeń stacji poprzez świadomość bohatera filmu – Wędrowca – który raz jest świadkiem, a innym razem uczestnikiem kreowanego misterium.

Pitt i jego czterej przjaciele są bezrobotnym zespołem muzycznym. Otrzymują propozycję zagrania w kurorcie sportów zimowych w Arosa, ale jako zespół kobiecy, również występują jako kabaret i w pokazie mody.