Etiuda 1959

„Klozet Babcia” to oryginalny tytuł opowiadania Leszka Szymańskiego, na podstawie którego powstał ten film. Przedstawia starą kobietę, tytułową babcię klozetową, która ze swojego miejsca pracy, miejskiego przybytku, wspomina własną młodość, piękno życia i tzw. lepsze czasy. Ostre zderzenie realnej teraźniejszości z romantyczną przeszłością pełną radości, barw żywcem wziętych z Kossaka lub Malczewskiego ale także dramatem ludzkim, pełnym bólu i rozpaczy ale za to jak innym od obecnej sytuacji zapomnienia i pogardy. Film jest kolejną etiudą Polańskiego, stworzoną jako praca dyplomowa w Łódzkiej Szkole Filmowej. Jest w pewnym sensie groteską, filmem drwiącym z tzw. „polskiej szkoły” i z jej podniosłego tonu.

Ćwiczenie operatorskie Marka Nowickiego, prezentujące – niekonwencjonalnie – malarstwo Jerzego Nowosielskiego.

STS 58 (1959) to etiuda dokumentalna poświęcona Studenckiemu Teatrowi Satyryków, do którego Agnieszka Osiecka dołączyła już na początku jego istnienia, w 1954 roku, szybko stając się jednym z głównych dostarczycieli piosenek dla legendarnego kabaretu. Ten krótki film dokumentuje próby członków STS-u, zawiera także unikalny zapis fragmentu jednej ze słynnych „rewii satyrycznych” Teatru. W etiudzie pojawiają się twórcy kabaretu: autorzy tekstów, aktorzy i reżyserzy, m.in. Andrzej Jarecki, Krystyna Sienkiewicz, Jerzy Markuszewski, sama Agnieszka Osiecka, Andrzej Drawicz, Wojciech Solarz, Marek Lusztig i Elżbieta Czyżewska, która interpretuje tu jedną z niezapomnianych piosenek Osieckiej – „Kochanków z ulicy Kamiennej”. Ich głosy z offu przybliżają widzom kolejne etapy powstawania STS-owskiego przedstawienia, które ostatecznie tuż przed premierą zostaje zablokowane przez cenzurę, udowadniającą w ten sposób, że okres popaździernikowej odwilży definitywnie dobiegł końca.

Historia rzemieślnika, który reperuje lalki i kukiełki w świetle lampy naftowej. Pewnego dnia w jego zakładzie zakładana jest elektryczność. Wysłużoną lampę naftową zastępuje żarówka. Wkrótce następuje zwarcie i wybucha pożar, obracając w popiół cały warsztat.

Etiuda fabularna na podstawie opowiadania Sławomira Mrożka pod tym samym tytułem. Z konieczności posiadania słonia w fikcyjnym zoo rodzi się pomysł jego zrobienia. Powstaje olbrzymie, dmuchane zwierzę, które zamiast stać się główną atrakcją, odlatuje na oczach wycieczki szkolnej.