Filmy Kostaryka

Dorastając w czasach, gdy seksualność była tematem tabu, 68-letnia Ana, 69-letnia Patricia i 71-letnia Mayela rozwinęły swoje postrzeganie tego, co oznacza bycie kobietą, wyłącznie w oparciu o niewypowiedziane zasady i ukryte oczekiwania. Wreszcie, po latach milczenia, zdobyły się na odwagę i postanowiły otwarcie o tym opowiedzieć.

Rodrigo i Mariana wkrótce mają się pobrać. Dziewczyna nie jest jednak pewna czy podjęła właściwą decyzję. W środku nocy para jedzie autem przy wybrzeżu Pacyfiku, szukając noclegu. W ciemnościach zauważają małą dziewczynkę – siedmioletnią Karinę. Dziecko twierdzi, że uciekło od znęcających się nad nią rodziców. W rzeczywistości jej rodzina spędza urlop przy plaży, na jednym z miejsc kempingowych. Mariana i Rodrigo postanawiają zaopiekować się dziewczynką. Kiedy budzą się następnego ranka, okazuje się, że Karina zniknęła…

Flim jest ekranizacją życia i wielkiej miłości Karen Mogens i Nielsa Vestenberga. Pod koniec lat 50-tych oboje wyjechali z Europy, aby gdzieś w świecie odnaleźć swój zakątek raju. Osiedlili się na wyspach Costa Rica, gdzie w harmonii z naturą i nowym otoczeniem prowadzili prace badawcze nad lasami i środowiskiem wyspy. W obronie naturalnych terenów i jej rdzennych mieszkańców publikowali międzynarodowy biuletyn poświęcony wyspie i jej przyrodzie.

Selva ma trzynaście lat i jest sierotą. Mieszka z dziadkiem w kostarykańskiej prowincji Limón wśród lasów deszczowych, które tętnią życiem. Wszystkie kobiety, które mogłaby być wzorem do naśladowania, znikają z jej życia. Teraz jeszcze dziadek gotów jest do odejścia. Selva odkrywa, że śmierć nie jest taka straszna, jak mogłoby się wydawać. Kiedy umieramy, po prostu zrzucamy skórę. Możemy wtedy przemieniać się w wilki, kozy, cienie lub co tylko chcemy. Intymna i magiczna opowieść o dojrzewaniu. Między tętniącą życiem przyrodą, bliskimi przyjaciółmi w szkole i zawsze obecnymi duchami tych, którzy odeszli, Selva musi znaleźć własną drogę do dorosłości.

Głęboko zapadająca w pamięć historia zakazanej miłości osnuta na autentycznych wydarzeniach rozgrywających się w XVIII-wiecznym Królestwie Peru, w czasach niewolnictwa i inkwizycji. Sierva Maria ma trzynaście lat i jest córką arystokratów, lecz z braku zainteresowania z ich strony wychowuje się wśród niewolników. Gdy dziewczyna zostaje ugryziona przez wściekłego psa, biskup uznaje ją za opętaną i nakazuje zamknąć w klasztorze, gdzie ma zostać poddana egzorcyzmom. Obowiązki egzorcysty obejmuje z polecenia biskupa mnich - bibliotekarz Cayetano Delaura. Ksiądz i dziewczyna ulegają jednak pokusie "demona" znacznie silniejszego niż wiara i rozsądek...

W małej kostarykańskiej wiosce wierzy się, że 40-letnia Clara ma szczególny związek z Bogiem. Jako "uzdrowicielka" utrzymuje rodzinę i wioskę w nadziei, a pocieszenie znajduje w relacji ze światem przyrody. Po latach kontrolowania przez represyjną i nadopiekuńczą matkę, seksualne pragnienia Clary rozbudzone zostają za sprawą nowego chłopaka jej siostrzenicy. Ta nowa energia przenosi Clarę na niezbadane terytorium, pozwalając jej przekraczać granice, zarówno fizyczne, jak i mistyczne. Wzmocniona samopoznaniem bohaterka stopniowo uwalnia się od roli "świętej" i zaczyna swój proces uzdrawiania.

Kiedy jej rodzice właśnie się rozstali, 16-letnia Eva (Daniela Marín Navarro) dystansuje się od matki i chce mieszkać z ojcem, podczas gdy on zachowuje się jak duży nastolatek. Przytulona do niego, próbuje balansować między delikatnością a wrażliwością nastoletniego życia.

Na liście zagrożonych gatunków znajdują się m.in. wilgi, trznadle, jaskółki czy kosy. Z pozoru bardzo zwykłe i pospolite, a jednak grozi im wyginięcie.

Życie Maríi José to trochę monotonne zajęcia na uniwersytecie, treningi rugby, skupieni na sobie, zdystansowani rodzice, i spotkania z przyjacielem gejem. Dziewczyna sprawia wrażenie emocjonalnie odłączonej od otaczającego ją świata. Kiedy spotyka Javiera, chce nawiązać z nim relację. Jednak wszystkie jej próby, by żyć „normalnie” się nie udają. Od kilku miesięcy María jest w ciąży, ale nikt tego nie zauważa. Jak mówi reżyserka: "Chciałam stworzyć postać kobiety, która żyje w ciele nie należącym do niej. Dlatego też to, co się w tym ciele dzieje nie ma na nią wpływu, ani jej specjalnie nie zajmuje. Zagłębiając się w ten temat, przekroczyłam linię, która zazwyczaj przekraczana nie jest."

Architektka Luisa po pracy prowadzi warsztaty twórcze dla dzieci – jest pełna pasji, widać, że się w tym spełnia. Pewnego razu w szkolnej toalecie trafia na jedną z uczennic, 17-letnią Julię, która próbuje pozbyć się niechcianej ciąży. Otacza ją opieką, próbuje pomóc w trudnej sytuacji, balansując pomiędzy rolą nauczycielki, przyjaciółki i „drugiej matki”. A może sama w ten sposób coś sobie rekompensuje? Jak na ich relację zareaguje rodzina nastolatki? I jaką decyzję ostatecznie podejmie ciężarna Julia? Pokazywany na tegorocznym festiwalu w Rotterdamie trzeci film kostarykańskiej reżyserki Paz Fábregi z empatią opowiada o trudnych wyborach i kobiecej solidarności. Tematyka filmu, tak jak wyrażające troskę o bohaterów łagodne zdjęcia Maríi Secco, mogą przynieść na myśl zeszłoroczny hit festiwalu Nigdy, rzadko, czasami, zawsze. To także film niemal w całości stworzony przez kobiety, które odgrywają coraz ważniejszą rolę w kinie Ameryki Łacińskiej.