Obyczajowy 1966

Jeden z najbardziej oryginalnych debiutów fabularnych w historii polskiego kina. Komedia obyczajowa utrzymana w tonie groteski, w której odnaleźć można inspiracje twórczością Billy’ego Wildera, ale i Witolda Gombrowicza. Ludwik, młody, przystojny naukowiec, grany przez Jana Machulskiego, szuka spokojnego miejsca do pracy. Wynajmuje pokój w willi zamieszkanej przez trzy kobiety. Każda z nich wciąga go w swoją intrygę.

Główny bohater to bokser Tolek Szczepaniak (Daniel Olbrychski). Awans do kadry narodowej i tytuł mistrza Polski zawdzięcza głównie swojemu nadzwyczajnemu talentowi, nie wyniósł bowiem nic więcej ze swojego prowincjonalnego miasteczka. Ma trudny charakter rozrabiaki i nie potrafi podporządkować się sportowym rygorom. Wkrótce popada w konflikt z prawem i za udział w bijatyce ląduje w więzieniu. Nie przestaje trenować i po skończeniu kary trener Jan Zgoda postanawia mu jeszcze raz zaufać. Tymczasem zbliża się olimpiada…

Akcja filmu rozgrywa się dwadzieścia lat po wojnie. Do Wrocławia przybywa z RFN Kurt. Interesuje się pewnym domem, który kiedyś należał do jego rodziców. Nawiązuje romans z Ewą Lichosik. Uczucie to nie otrzymuje aprobaty pozostałych. Wszyscy pamiętają o tragedii, którą Polakom zgotowali Niemcy. Młodzi decydują się na samodzielne szukanie szczęścia w miłości.

Lata pięćdziesiąte. Wielki plac budowy tamy wodnej, gdzie pracuje ekipa Chudego. Pewnego dnia pojawia się dziennikarz. Wszyscy pozostali, którzy mają coś na sumieniu, obawiają się o swoją przyszłość. Jeden z pracowników przyczynia się do śmierci niechcianego gościa. Prawda o całym zajściu okaże się dla pozostałych bardzo zaskakująca.

Do rodzinnej wsi po sześciu latach nieobecności powraca Staszek. Kiedyś zakochany był w dużo starszej od siebie osobie. Teraz Marta, która była nauczycielką, okazuje mu niechęć, choć nie jest on dla niej całkowicie obojętny. Zostaje zwolniona ze szkoły za nierealizowanie zaleceń dyrektora. Powraca, gdy okazuje się, że nowym dyrektorem został jej dawny uczeń, Staszek.

Akcje kolejnych opowiadań profesora rozpoczynają się w tradycyjnej scenerii cichej kawiarenki, gdzie przy stałym stoliku, w gronie najbliższych przyjaciół: sędziego, mecenasa i lekarza, uroczy gawędziarz wygłasza dowcipne filozoficzne przypowieści.

Autorem dramatu jest Zdzisław Skowroński, który napisał sztukę dla 70-letniego wówczas aktora, Janusza Warneckiego, człowieka schorowanego, u schyłku kariery zawodowej. Przedstawia aktora tułającego się w młodości po prowincjonalnych teatrach, człowieka, który przeżył Pawiak, okupację, poniżenie i wielkie cierpienie. Przeszłość powraca we wspomnieniach młodego aktora, który kreuje postać mistrza sprzed wielu lat. W czasie okupacji przygotowuje się do roli „Makbeta”, wierząc, że zagra wymarzoną rolę po wojnie. Kiedy zjawia się gestapo, zabiera zakładników, zostawiając mistrza, który ma dokumenty księgowego…