Ikona indyjskiego przemysłu filmowego. Reżyser filmowy, producent, aktor i choreograf. Przypisuje mu się zapoczątkowanie Złotej Ery Bollywoodu. Jego filmy "Pyaasa" (1957) i "Kaagaz Ke Phool" (1959) są zaliczane do największych filmów wszech czasów przez magazyn "Time" oraz "Sight & Sound", gdzie uważany jest też za jednego z największych reżyserów w dziejach. Po raz pierwszy wprowadził do filmów bliskie ujęcia i korzystał z nich we wszystkich swoich produkcjach. Czasami nazywany jest "Orsonem Wellesem Indii". Miał szczęście w życiu zawodowym, ale nie miał go w życiu prywatnym. Jego ojciec, Shivashankar Rao Padukone, był dyrektorem szkoły w Panambur, a następnie pracownikiem banku w Bangalore. Jego matka, Vasanthi Padukone, urodziła go w wieku 16 lat. Była gospodynią domową, później uczyła w szkole, pisała krótkie historie i tłumaczyła bengalskie opowiadania na język kannada (kannara). Miał trudne dzieciństwo związane z ciągłymi problemami finansowymi, napiętymi stosunkami między jego rodzicami, wrogością rodziny ze strony matki i śmiercią swego brata Shashidhara. Miał trzech młodszych braci: Atmarama, Devidasa i Vijaya oraz młodszą siostrę Lalithę (jej córką jest indyjska reżyserka Kalpana Lajmi). Spędzał wiele czasu z kuzynką matki, Balakrishną B. Benegal ("Bakutmamą"), malarką plakatów filmowych. Reżyser Shyam Benegal jest synem jej młodszego brata Sridhara. Jego ojciec zatrudnił się w administracji firmy Burmah Oil i przeniósł się z rodziną do Bhawanipore w Kalkucie, gdzie Dutt dokończył edukację. Tam aktor zaznajomił się biegle z językiem bengalskim. Mimo znacznych postępów w nauce, nie poszedł na studia z powodów finansowych. Zamiast tego, wstąpił do trupy artystycznej Udaya Shankara, starszego brata znanego piosenkarza Raviego Shankara. Uday stworzył Centrum Kultury w Almora i nauczał tam o tańcu, teatrze oraz muzyce. Guru dołączył tam w wieku 16 lat w 1941 roku i uczył się do czasu zamknięcia Centrum wymuszonym II Wojną Światową, w 1944 roku. Guru pracował chwilę jako operator telefoniczny, lecz wkrótce stryj znalazł mu pracę w wytwórni Prabhat Films w Pune. Tutaj zobaczył wybitnego reżysera V. Shantarama i poznał dwóch najlepszych przyjaciół Rehmana i Dev Ananda. Zagrał małą rolę Sri Kriszny w "Chand" (1944). Pracował jako asystent reżysera i choreograf w "Lakharani" (1945) i "Hum Ek Hain" (1946). Po wygaśnięciu umowy w 1947 roku matka załatwiła mu chwilową pracę asystenta Baburao Pai w CEO Prabhat Film Studio. Potem był bezrobotny prawie 10 miesięcy. Wkrótce zaczął pisać opowiadania dla lokalnego angielskiego "Ilustrowanego Tygodnika Indii". To wtedy też miał napisać niemal autobiograficzny scenariusz do "Pyaasa" (pierwotnie nazwał go "Kashmakash"). Na tym etapie życia Guru Dutt dwukrotnie miał możliwość założenia rodziny. Raz uciekł z pewną Vijayą z Pune, a później rodzice swatali go z siostrzenicą matki, Suvarną z Hyderabadu. Jego przyjaźnie pomogły mu na stałe wejść do świata filmu. Dev Anand zaproponował mu pracę reżysera w swojej nowej firmie producenckiej Navketan. Pierwszy film Guru Dutta "Baazi" został wydany w 1951 roku i odniósł kasowy sukces. W produkcji tej użyto po raz pierwszy obiektywu o średnicy 100 mm, co zostało nazwane "ujęciem Guru Dutta" oraz korzystano z utworów muzycznych do dalszej narracji. Guru zatrudnił do tego projektu Zohrę Sehgalę (poznaną w Almora) jako choreografa. Podczas nagrywania piosenek do "Baazi" poznał też swoją przyszłą żonę, piosenkarkę Geetę, z którą wziął ślub 26 maja 1953 r. Mają troje dzieci: Taruna, Aruna i Ninę. Jednak małżeństwo nie było nieszczęśliwe. Sukces powtórzył dopiero jego czwarty film "Aar-Paar" (1954). Kolejne także stały się przebojami i na zawsze utwierdziły jego pozycję. Fortuna odwróciła się przy autobiograficznym "Kaagaz Ke Phool" (1959), który odniósł porażkę i na zawsze zniechęcił Guru do reżyserowania. Nadal jednak zajmował się graniem w filmach i produkcją. W tym czasie jego życie osobiste popsuło się. Z powodu zbytniej zażyłości z aktorką Waheedą Rehman, żona Geeta odsunęła się od niego. Waheeda także odeszła. Nie radząc sobie z problemami, przerostem ambicji i nagłą pustką w swoim życiu Guru zaczął szukać pocieszenia w alkoholu. W dniu 10 października 1964 został znaleziony martwy w swoim łóżku, w swoim wynajętym mieszkaniu przy Pedder Road w Bombaju. Śmierć była wynikiem zmieszania alkoholu i środków nasennych. Nie wiadomo czy było to przypadkowe przedawkowanie czy samobójstwo. Byłaby to wtedy jego trzecia taka próba. Jego żona Geeta załamała się nerwowo na wieść o jego śmierci i także sięgnęła po alkohol. Zmarła w 1972 roku na marskość wątroby.