Astrid Lindgren urodziła się 14 listopada 1907 roku w Vimmerby, jako Astrid Anna Emilia Ericsson, w zamożnej rodzinie chłopskiej. Miała starszego brata i dwie młodsze siostry. W wieku siedmiu lat rozpoczęła naukę w miejscowej szkole. Już wtedy jej szkolne wypracowania zdradzały duży talent pisarski (jedno z nich wydrukowano nawet w prasie). W wieku osiemnastu lat zdarzyło się w jej życiu coś, co dla środowiska, w którym żyła, było niemal nie do przyjęcia – zaszła w ciążę i postanowiła podjąć trud samotnego macierzyństwa. Wyjechała do Sztokholmu, gdzie dalej się uczyła i pracowała. Żyła niemal w nędzy. Wkrótce na świat przyszedł syn Lars. Astrid jednak nadal się kształciła i starała się utrzymać ich oboje. W 1931 roku wyszła za mąż za Sture Lindgrena, a w trzy lata później przyszła na świat ich córka – Karin. Kiedy wybuchła II woja światowa, Astrid Lindgren zaczęła pisać dziennik poświęcony aktualnej sytuacji międzynarodowej, a także swojej rodziny i mieszkańców Sztokholmu, w którym wówczas mieszkała. „Dziennik czasu wojny” obejmuje dwadzieścia dwa zeszyty rękopisu. W 1941 roku przypadkowo zaczęła pisać książę o przygodach Pippi Långstrump (postać tę wymyśliła jej córeczka), czyli Pippi lub Fizi Pończoszance. Rękopis wysłała do wydawnictwa Bonnier, które jednak go odrzuciło. W 1944 roku Astrid Lindgren wzięła udział w konkursie literackim ogłoszonym przez wydawnictwo Rabén & Sjögren, w którym zajęła pierwsze miejsce za książkę „Zwierzenia Britt-Mari”. Był to debiut literacki Astrid Lindgren w wieku trzydziestu siedmiu lat. Po dokonaniu pewnych zmian w utworze o Pippi, jej pierwszy tom zwyciężył w konkursie literackim w 1945 roku. Zakwalifikowana do druku została także książka „Dzieci z Bullerbyn”. Od 1946 roku, przez kolejne dwadzieścia pięć lat, Lindgren była redaktorką książek dla dzieci w wydawnictwie Rabén & Sjögren. W dalszym dorobku pisarki pojawiły się takie powieści jak „Ronja, córka zbójnika” czy „Bracia Lwie Serce”. Wiele jej utworów zostało sfilmowanych. Dzieciom jej twórczość przypadła do gustu m.in. dlatego, że pisarka nie próbowała stać się moralizatorką, a za to w jej książkach można było odnaleźć wiele zabawnych historii. Mimo krytycznych głosów np. w środowisku nauczycielskim powieści (napisała ich ponad dwadzieścia) i opowiadania Lindgren szybko stały się popularne także poza granicami Szwecji – przetłumaczono je na ponad siedemdziesiąt języków. Jako działaczka na rzecz praw zwierząt przyczyniła się do lepszego traktowania zwierząt hodowlanych w Szwecji. Astrid Lindgren została wielokrotnie nagrodzona za swą twórczość dla dzieci i młodzieży. Otrzymała m.in. Medal im. H.Ch. Andersena (1958), złoty medal Akademii Szwedzkiej (1971), Order Uśmiechu (1978), Nagrodę Pokojową Niemieckiego Związku Księgarzy we Frankfurcie oraz Nagrodę Literacką im. Janusza Korczaka za „Braci Lwie Serce” (1979). 2 maja 1989 została uhonorowana przez Uniwersytet Warszawski tytułem doktora honoris causa. Końcem XX wieku została okrzyknięta „Szwedką stulecia”. Zmarła 28 stycznia 2002 roku w Sztokholmie z powodu infekcji wirusowej. W pogrzebie uczestniczyło wielu polityków z rodziną królewską włącznie. Osierociła syna Larsa i córkę Karin.