Reżyser i operator, przedstawiciel złotego pokolenia pierwszych roczników łódzkiej Filmówki, zabłysnął już przy okazji swojego długometrażowego debiutu. W Żywocie Mateusza (1968) – obrazie, który do dziś pozostaje ewenementem na tle polskiej produkcji filmowej – udowodnił niezwykłą reżyserską wrażliwość, stylistyczną odrębność oraz niezwykłą dbałość o każdy kadr, który wychodził spod jego ręki. Jego artystycznym credo było zdanie zapożyczone od duńskiego klasyka, Carla Theodore Dreyera - Interesuje mnie nie obraz akcji, lecz akcja obrazu. Robił filmy rzadko, parę razy zdarzały mu się reżyserskie wpadki, jednak pozostawił po sobie dzieła, które przeszły do legendy. Swoje filmowe wizje – najczęściej adaptacje starannie wybieranych dzieł literackich – filtrował przez własną wrażliwość, zawsze rozpoznawalny, autorski styl. Osobny Żywot Mateusza (1968), turpistyczna Konopielka (1981), zanurzona w świecie poezji Edwarda Stachury Siekierezada (1985) tworzą oddzielny świat i do dziś pozostają najwybitniejszymi ekranizacjami w historii polskiego kina.