Henry Brazeale Walthall był szanowanym aktorem teatralnym i filmowym, który stał się ulubieńcem pionierskiego reżysera filmowego D.W. Griffitha. Urodził się 16 marca 1878 roku na plantacji bawełny należącej do jego ojca w hrabstwie Shelby w stanie Alabama. Urodzony i wychowywany był w dostatku pomimo tego, że był jednym z ośmiorga dzieci. Jego ojciec, Junius Leigh Walthall, pochodził z Wirginii, służył jako kapitan Armii Konfederacji, a później stał się szanowaną postacią w polityce Alabamy. W 1898 roku, podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej, Henry zaciągnął się do 1. pułku Alabamy. Zaraził się malarią podczas pobytu w obozie w Jacksonville na Florydzie, a wojna zakończyła się, zanim wyzdrowiał. Służył 11 miesięcy, a kiedy jego pułk został rozwiązany, wrócił do domu. Zamiast zawodu prawnika, na którego się uczył, zdecydował się na karierę aktorską i udał się, mając 100 dolarów w kieszeni do Nowego Jorku, by odcisnąć swoje piętno na Broadwayu. Zadebiutował w Great White Way w 1901 roku. Jego przyjaciel i aktor James Kirkwood przedstawił go reżyserowi D.W. Griffithowi, który już wiedział o reputacji Walthalla jako dobrego aktora teatralnego. Zatrudnił go, by ten zagrał główną rolę w A Convict's Sacrifice (1909), który później okazał się pierwszym z wielu wspólnie zrealizowanych filmów. W tym filmie wystąpił także Kirkwood, a wyreżyserował go D.W. Griffith, który odegrał ogromną rolę w dojściu Walthalla do sławy. Gdy branża rosła w siłę i popularność, a Walthall stał się ostoją firmy, często współpracował ze znanymi współpracownikami Griffitha, takimi jak Owen Moore, Kate Bruce, Lillian i Dorothy Gish, Mae Marsh, Bobby Harron i Jack i Mary Pickfordowie. W 1913 roku Walthall opuścił Griffitha dla Balboa Pictures w Long Beach w Kalifornii. Jednak jego kariera nie trwała tam długo i w 1917 roku wraz z żoną założyli własną firmę producencką, ale bez większych sukcesów i po kilku filmach wrócił do pracy dla Griffitha w Biograph. Wtedy już jego kariera nie była tak dobra i w latach dwudziestych pojawiał się głównie w niskobudżetowych filmach klasy B. Dźwiękowy okres znów nieco odmłodził karierę Walthalla. Miał dystyngowaną postawę, a jego głos, w przeciwieństwie do głosu wielu większych gwiazd niemego ekranu, doskonale brzmiał i nadawał się do filmów z głosem. Walthall kontynuował swoje aktorstwo w latach 30. XX wieku. Po występie w filmie reżysera Johna Forda z 1934 roku Judge Priest z Willem Rogersem w roli głównej, przeżywał złoty okres w swojej karierze. Wcielił się w postać doktora Manette w Opowieści o dwóch miastach (1935), z udziałem Ronalda Colmana. W 1936 roku pojawił się jako Marcel w The Devil-Doll oraz jako Kapitan Buchanan w dramacie z czasów wojny secesyjnej Hearts in Bondage. Był ciężko chory podczas swojego ostatniego filmu China Clipper. Frank Capra chciał, aby Walthall wcielił się w postać Wielkiego Lamy w swoim filmie Zaginiony horyzont z 1937 roku, jednak ten ciężko się rozchorował i zmarł na grypę 7 czerwca 1936 roku w Kalifornii. Aktor ma swoją gwiazdę w Hollywood Walk of Fame przy 6201 Hollywood Boulevard.