Zenon Wasilewski bez wątpienia jest jedną z najważniejszych postaci w historii polskiej animacji. Urodził się w 30 października 1903 roku w Sosnowcu. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale bardziej od filologii czy pracy nauczyciela pociągały go sztuki plastyczne. Po zakończeniu edukacji pracował jako grafik przy realizacji filmów reklamowych oraz w czasopismach („Cyrulik Warszawski”, „Szpilki”). Już w drugiej połowie lat 30. ubiegłego wieku Wasilewski podjął próby stworzenia animacji plastelinowej, ale wielkie plany dotyczące zrealizowania filmu „O królu Krakusie” przerwał wybuch wojny. Wasilewski nie zrezygnował jednak ze swych marzeń i po wojnie próbował nakręcić animację lalkową „Ruch to zdrowie”. Niestety, filmu nie udało się ukończyć. Kolejna próba zakończyła się już sukcesem, mimo że projekt realizowany był głównie w warunkach domowych – w 1947 roku powstała pierwsza polska powojenna animacja lalkowa zatytułowana „Za króla Krakusa”, oparta na znanej krakowskiej legendzie o Smoku Wawelskim. Produkcja ta przyniosła Wasilewskiemu wiele nagród (na festiwalach w Bahii, Paryżu i Kalkucie) i rozpoczęła nową erę w polskiej kinematografii – erę profesjonalnego filmu animowanego, a także obrazów filmowych przeznaczonych dla dzieci. Był to naprawdę wielki krok naprzód, gdyż przed wojną w Polsce praktycznie nie tworzono produkcji skierowanych do najmłodszych widzów. W późniejszych latach Wasilewski zrealizował jeszcze wiele filmów animowanych – zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłej widowni – mimo że na początku nie było to łatwe. Przeszkodę stanowiły m.in. problemy techniczne, brak znajomości dokonań zagranicznych animatorów, a nierzadko także odgórne zalecenia polityków ograniczające artystów. Zenona Wasilewskiego fascynował surrealizm, jednak tworzenie filmów w tym stylu było w wówczas nie do przyjęcia dla osób hołdujących socrealizmowi, dlatego też jego bardzo udana animacja, „Pan Piórko śni” (1949), nie trafiła do kin – po raz pierwszy publicznie pokazano ją dopiero w XXI wieku. Wasilewski zniechęcił się więc do tworzenia filmów surrealistycznych i do nurtu tego sięgał później wyłącznie w malarstwie. Zajmował się także fotografiką i karykaturą. Przyczynił się do powstania Oddziału Kukiełkowego w obrębie Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi, który z czasem został przekształcony w samodzielne studio filmowe. Jako człowiek i artysta trzymał się z dala od innych, był samotnikiem i indywidualistą. Przy tworzeniu filmów miał niewielką liczbę współpracowników. W swojej twórczości często sięgał do polskiego folkloru, ale w filmach skierowanych do dorosłych poruszał też poważne problemy, np. takie jak alkoholizm. Za filmy dla dzieci otrzymał w 1957 roku Nagrodę Prezesa Rady Ministrów, a w 1965 – nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia. Zmarł 20 kwietnia 1966 roku w Łodzi.